حمیدرضا کاشی پزان قمی - کارشناسی مهندسی شهرسازی دانشگاه پیام نور قم

روند سریع و پر افت و خیز مدرنیزاسیون شهری و عواقب ناشی از آن، تامل و بازاندیشی در شکل گیری محیط پایدار شهری راضروری می نماید. در سال های اخیر جنبش نوشهرسازی به عنوان یکی از مطرح ترین دیدگاه های شهرسازی انسان گرا در سطحجهان مطرح گشته است. شکل گیری این جنبش به اواخر دهه ۱۹۷۰ و ابتدای دهه ۱۹۸۰ باز می گردد. شکل دهندگان اولیهاین دیدگاه به دنبال زنده کردن هنجارهای شهرسازی قدیم آمریکای شمالی بوده اند. هنجارهایی که نتیجه آنها ایجاد رفتارهایاجتماعی گسترده و تعامل انسان ها با یکدیگر بوده است. در این راستا رویکردهای جدیدی در حرفه طراحی شهری با دغدغهخاطر ارتقاء کیفیت محیط شهری شکل گرفته است. از آن جمله میتوان به رویکرد توسعه سنتی محلات (TND) اشارهنمود. رویکرد مذکور در انتقاد به شهرسازی مدرن که دارای الگوی پراکنده و غیرانسانی و ماشینی است، با تاکید بر جایگاه ویژهانسان در فضاهای شهری عصر حاضر شکل گرفته است و می کوشد به نیازهای محله و ساکنین آن پاسخ مثبت دهد. هدف ازاین نوشتار، معرفی رویکرد TND در راستای خلق محیط شهری مناسب در مقیاس انسانی با اصولی که مورد استفاده قرار می گیرند، شامل توسعه فشرده، کاربری های مختلط، خیابان های باریک و به هم پیوسته، پیاده محوری و حمل و نقل متنوع بااهداف پویایی، سرزندگی و پایداری محلات می باشد؛ همچنین به منظور جمع آوری اطلاعات از روش اسنادی و کتابخانه ایاستفاده شده است و نقشه های مورد نیاز از سازمان های ذیربط اخذ گردیده و در نرم افزار Auto CAD نمایش داده شده است. در آخر به مقایسه اصول TND با محله ۴ شهرک جدید پردیسان قم که در طرح آماده سازی زمین اجرایی شده است، پرداخته می شود.

توسعه سنتی محله، TND، پردیسان، قم، محله