پیش بینی انسجام روانی بر اساس تمایز یافتگی خود و الگوهای ارتباطی در زنان

هدف: پژوهش حاضر با هدف تعیین پیش بینی انسجام روانی بر اساس تمایز یافتگی خود و الگوهای ارتباطی در زنان انجام شد. روش: با توجه به عنوان پژوهش روش مورد استفاده از نظر اهداف کاربردی، از نظر داده های کمی، از نظر ماه یت و نوع مطالعه از نوع همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه زنان متاهل ۳۰ تا ۴۰ سال منطقه ۵ شهر تهران در سال ۱۳۹۹ بود. با توجه به جدول مورگان، نمونه پژوهش تعداد ۱۵۰ نفر از زنان متاهل ۳۰ تا ۴۰ سال منطقه ۵ شهر تهران که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شد. ابزار پژوهش نیز پرسشنامه احساس انسجام روانی آنتونووسکی (SOC)، پرسشنامه تمایزیافتگی خود اسکورن و فریدلندر (۱۹۸۹)، پرسشنامه الگوهای ارتباطی کریستنسن و سالاوی (۱۹۸۴)بود. همچنین به منظور آزمون فرضیه های تحقیق از آزمون ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چند متغیره استفاده شد. یافته ها: نتایج نشان داد که انسجام روانی بر اساس تمایز یافتگی خود و الگوهای ارتباطی در زنان قابل پیش بینی بود. بین انسجام روانی و تمایزیافتگی خود در زنان رابطه معنی دار مثبت در سطح اطمینان ۹۹ درصد ( P<۰/۰۰۱) وجود دارد. بین انسجام روانی و الگوهای ارتباطی در زنان رابطه معنی دار مثبت در سطح اطمینان ۹۹ درصد ( P<۰/۰۰۱) وجود دارد. نتیجه گیری: می توان نتیجه گرفت عامل انسجام روانی در زنان متاهل می تواند تحت تاثیر تمایز یافتگی خود و الگوهای ارتباطی قرار گیرد که به نظر می رسد حفظ انسجام روانی نیازمند تداوم و حفظ عواملی مانند سلامت روانی و.... می باشد.

کلیدواژه ها:

انسجام روانی ، تمایز یافتگی خود ، الگوهای ارتباطی