نیلوفر صوفی - دانش اموخته کارشناسی ارشد دانشگاه رازی
امیرحسین علی بیگی - عضو هیئت علمی دانشگاه رازی
علی اصغر میرک زاده - عضو هیئت علمی دانشگاه رازی

نا امنی غذایی مانع اصلی رفاه و توسعه یافتگی جوامع روستایی است و اگر به صورت جدی چاره اندیشی نشود آینده ی بشر به مخاطره می افتد. در این ببن زنان سرپرست خانوار آسیب پذیرتر از سایر گروه ها می باشند. لذا هدف اصلی تحقیق تحلیل علل ناامنی غذایی زنان سرپرست خانوار روستایی شهرستان کرمانشاه و ارائه راهبردهای مقابله با آن بود. پژوهش به روش توصیفی-پیمایشی انجام شده است. جامعه آماری پژوهش را زنان روستایی سرپرست خانوار شهرستان کرمانشاه تشکیل می دهد (۲۲۱۵N=) که با استفاده از جدول کرجسی و مورگان ۲۳۵ نفر به عنوان نمونه با استفاده از روش نمونه گیری چند مرحله ای انتخاب شدند. ابزار جمع آوری اطلاعات پرسشنامه محقق ساخته بود که روایی آن به تایید پانل متخصصان رسید و برای سنجش پایایی از ضریب آلفای کرونباخ استفاده شد که قابل قبول بود (۸۴/۰-۷۹/۰=۰). نتایج نشان داد که حدود ۸۵ درصد از زنان سرپرست خانوار از میزانی از ناامنی غذایی رنج می برند. همچنین نتایج نشان داد افزایش تعداد افراد تحت تکفل، تعداد اعضای خانوار، هزینه پوشاک و ایاب و ذهاب ناامنی غذایی را افزایش می دهد و با افزایش سطح سواد، ناامنی غذایی گروه مورد مطالعه کاهش یافته است. بر اساس نتایج مهمترین راهبرد محلی مواجه با ناامنی غذایی انجام کار اضافی به منظور کسب پول بیشتر جهت تامین مواد غذایی و فراهم کردن زمینه اشتغال و درآمد پایدار مهمترین راهبرد ضروری برای مقابله با ناامنی غذایی است. لذا می توان با فراهم نمودن زمینه های اشتغال و درآمد پایدار از طریق آموزش و توانمندسازی زنان سرپرست خانوار شدت ناامنی غذایی در این قشر از جامعه را کاهش داد.

: امنیت غذایی, زنان سرپرست, فقر روستایی, ناامنی غذایی