اثربخشی موسیقی درمانی بر کاهش احساس تنهایی و بازداری هیجانی بیماران دارای اختلال افسردگی شهر تهران

هدف پژوهش حاضر، اثربخشی موسیقی درمانی بر کاهش احساس تنهایی و بازداری هیجانی بیماران دارای اختلال افسردگی شهرتهران بود. این پژوهش از نوع مطالعات شبه تجربی است که با طرح پیشآزمون، پسآزمون به همراه گروه کنترل میباشد. برایرسیدن به این هدف جامعه آماری شامل همه بیماران زن و مرد دارای اختلال افسردگی مراجعه کننده به مراکز مشاوره منطقه ۵تهران در سال ۸۹ ۸۹ میباشد و حجم نمونه براساس روش نمونهگیری غیرتصادفی از بین همه بیماران دارای اختلال افسردگی -مراجعه کننده به مراکز مشاوره منطقه ۵ تهران که واجد ملاکهای لازم جهت شرکت در پژوهش بودند در جریان پژوهش قرارگرفته و در صورت موافقت، فرم رضایت را امضا و بهعنوان نمونه پژوهش انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه آزمایشی۵۵ نفر( و گروه کنترل ) ۵۵ ( قرار داده شدند. در این پژوهش پرسشنامه افسردگی اشر و همکاران ) ۵۸۹۱ (؛ مقیاس سیستم (های بازداری/فعال سازی رفتاری کارور و وای) ۵۸۸۱ ( و مداخله آموزشی موسیقی درمانی بر روی گروه نمونه اجرا شد. داده-های جمع آوری شده پس از ثبت در نرم افزار ۲۲SPSS بر اساس روشهای آمار توصیفی )میانگین و انحراف استادارد( واستنباطی )تحلیل واریانس چندمتغیره( مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج تحقیق نشان داد که بین میانگین احساس تنهایی،سیستم بازداری رفتاری و سیستم فعالساز رفتاری در گروه آزمایش و کنترل تفاوت معناداری وجود دارد. یعنی با حذف تاثیرنمرات پیشآزمون بین میانگین تعدیلشده احساس تنهایی و بازداری هیجانی بر حسب گروه در مرحله پسآزمون تفاوت معناداریوجود دارد

کلیدواژه ها:

موسیقی درمانی ، احساس تنهایی ، بازداری هیجانی ، افسردگی.