محمد وحید سهیلی - دانشجوی دوره دکتری جامعه شناسی دانشگاه باقرالعلوم و مدرس گروه جامعه شناسی موسسه امام خمینی(ره)

چند سالی است با توجه به افزایش ناهنجاری های اجتماعی و فرهنگی مسئله آسیب های اجتماعی در ایران ابعاد نظری و عملی تازه ای یافته است. دغدغه مندان در حوزه فرهنگ و اجتماع با رویکردهای عملیاتی به دنبال یافتن راهکارهایی به منظور مقابله با این آسیب ها هستند، اما به نظر می رسد بی توجهی به برخی از مباحث بنیادین و نظری، سبب درک نادرست از میدان عمل و درنتیجه عدم کارایی و تشخیص بهنگام در ریشه کنی آسیب های اجتماعی می شود. به این منظور، لازم است با درکی صحیح از نسبت تاثیر و تاثری میان آسیب های اجتماعی اولویت بندی شده، آسیب اساسی تر که سایر آسیب های اجتماعی پیامد آن هستند، شناسایی شوند. با توجه به محوریت مفهوم فضا در ماهیت امر اجتماعی، ایده اصلی در پاسخ به مسئله موردبررسی بر مفهوم فضا قرار داده شده است. با توجه به این که شهر به مثابه یک پدیده اجتماعی تعین فضاست، آسیب های اجتماعی بر پایه مفهوم شهر صورت بندی شده است. از این منظر، آسیب های اجتماعی محصول سبک زندگی خاصی در فضا و شهر مدرن است. روش به کار گرفته شده متناسب با تحقیقات بنیادین در این مقاله، روش شناسی بنیادین است که با رویکردی انتقادی از منظر حکمت متعالیه، مورد بازخوانی قرار می گیرد.

فضا, شهر, آسیب های اجتماعی, حکمت متعالیه