بهینه سازی پروتکل های مسیریابی و نحوه پیاده سازی و عملکرد آنها در شبکه های مخابراتی

برای تعیین بهترین مسیر، روترها از طریق پروتکل های مسیریابی با یکدیگر در ارتباط هستند. کارکرد پیام های ارسالی از سوی پروتکل های مسیریابی، شبیه به افرادی است که در جست وجوی سرزمین های ناشناخته هستند. پروتکل ها پیام هایی را به منظور جمع آوری اطلاعات مربوط به وضعیت فعلی شبکه و کمک به انتخاب بهترین مسیرها ارسال کرده و از داده های به دست آمده برای ایجاد جداول مسیریابی استفاده می کنند. توجه داشته باشید که پروتکل های مسیریابی همانند پروتکل های قابل رویتی مانند IP نیستند، هرچند پروتکل های مسیریابی ممکن است روی پروتکل آی پی در مقصد قابل مشاهده باشند. همچنین پروتکل های مختلف مسیریابی در لایه های مختلف مدل OSI، معمولا لایه ۳، لایه ۴، یا لایه ۷ عمل می کنند. پروتکل های مسیریابی حالت-پیوند روترها را قادر می سازند با روترهایی فراتر از روترهای مجاور ارتباط برقرار کنند، در نتیجه، هر روتر می تواند به طور مستقل نقشه شبکه و بهترین مسیر را بین خود و گره مقصد پیام تعیین کند. این پروتکل ها به سرعت تغییرات در شبکه را درک کرده و خود را با آن ها تطبیق می دهند، اما در مقابل پیکربندی آن ها پیچیده بوده و فرآیند اشکال زدایی آن ها نیز مشکل است. OSPF و IS-IS پروتکل های مسیریابی حالت-پیوند هستند.

کلیدواژه ها:

پروتکل ، روتر ، مسیر یابی ، آی پی