سارا سمیعی - فوق لیسانس محیط زیست

جلبک اسپیرولینا به خاطر داشتن مواد مغذی از قبیل مواد معدنی، آنتی اکسیدان ها، پروتئین ها، اسید آمینه های ضروری و چربی های غیر اشباع به عنوان یک غذای مکمل برای انسان و حیوانات کشت می شود. استفاده بی رویه از کودهای شیمیایی و عدمتوجه به اهمیت و اثرات مثبت مواد آلی در بهبود حاصلخیزی خاکهای زراعی باعث ایجاد آلودگیهای محیطی و صدمات اکولوژیکی شده است. یکی از راههای کاهش این خطرات استفاده از منابع زیستی است که عالوه بر افزایش قابلیت دسترسی به عناصر غذایی، بهبود شرایط فیزیکی و میکروبی خاک را به دنبال خواهد داشت. یکی از منابع زیستی جلبک های دریایی میباشند که سرشار از مواد مورد نیاز برای رشد گیاه هستند.پتاسیم به عنوان یک عنصر ضروری، نقش اساسی در مقدار رشد آن دارد و کیفیت نور نیز می تواند رشد و خصوصیات بیوشیمیایی آن را تحت تاثیر قرار دهد. جلبک ها دارای پروتئین های کاملی با زنجیره آمینواسیدی هستند (برخلاف گیاهان) که در پردازش های متابولیکی جلبک ها مانند تولید انرژی و آنزیم به وجود می آید. جلبک ها دارای مقادیر قابل توجه ای از کربوهیدرات های ساده و پیچیده هستند که برای بدن انسان به عنوان منبعی غنی کاربرد دارند. جلبک ها به عنوان یک منبع غذایی برای ماهیان، پستانداران و دیگر جانوران از اهمیت ویژه ای برخوردارند. وابستگی انسان به ماهی و سایر جانوران آبزی برای تکمیل خوراک خود واقعیتی است که بر کسی پوشیده نیست؛ بنابراین جلبک ها به طور غیر مستقیم ارزش بسیار ارزنده ای برای انسان ها دارند.

اسپیرولینا، پتاسیم، نور، رشد، رنگیزه فتوسنتزی