داستان یوسف (ع) در آینه اشعار طبیب اصفهانی

سوره یوسف یکی از پر رمز و راز ترین سوره های قرآن است که به علت اثر مهمی که در تکمیل نفس و تعلیم و تربیت انسان بر عهده دارد خداوند آن را «احسن القصص» نامیده است. کمتر سخنوری است که در سروده های خود نامی از یوسف نیاورده باشد زیرا آنچه که مربوط به حوادث و سرگرمی های زندگی است از عشق و سیاست، راستی و درستی و دروغگویی و محبت و حسادت و جز آن غالبا در طی این داستان بیان شده است. طبیب اصفهانی از جمله شاعرانی است که در اشعار خود از این داستان الهام گرفته و به وجوه گوناگون این داستان از قبیل: دلدادگی زلیخا به یوسف، حسن یوسف، بوی پیراهن یوسف، به چاه افتادن یوسف، بیت الحزن، حیله گری برادران یوسف، پیرهن خون آلود و . اشاره کرده است. وی در دیوان اشعار خود ۹ بار به طور مستقیم از یوسف (ع) نام برده و در مواردی با القابی مانند صدیق، شه کنعان و عزیز مصر ازو یاد کرده و بخش هایی از داستان او را بازگو نموده است. وی در بیتی از جامه رنگین شفق به پیرهن خون آلود یوسف تعبیر می کند و در جای دیگردرمان درد هجران را تنها وصال دوست دانسته و از روشنی چشم یعقوب با پیراهن یوسف اشاره کرده است. خلاصه اینکه داستان قرآنی حضرت یوسف (ع) از آن رو که سرشار از حقایق و دقایق تعالی بخش و عبرت آموز، عشق پاک و عواطف عمیق بشری و شرح حال انسان های عاشق و آزاده است، در اشعار این شاعر بازتاب گسترده ای داشته است.

کلیدواژه ها:

قرآن ، حضرت یوسف (ع) ، حضرت یعقوب (ع) ، طبیب ، اشعار .