حسین سوری - دانشجوی دکتری روابط بین الملل دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات تهران.

روابط ایالات متحده امریکا با جمهوری اسلامی ایران در طول چهار دهه گذشته متاثر از ماهیت انقلاب اسلامی و نظام برگرفته از آن رابطه ای تقابلی بوده است. آمریکا بعد از فروپاشی شوروی به عنوان قدرت هژمون درصدد برآمد با استفاده از مولفه های قدرت، ایده و نهاد نظم موردنظر خود را در نظام بین الملل گسترش دهد اما دیدگاه کلی در جمهوری اسلامی ایران نسبت به آمریکا این است که هژمونی آن کشور نوع خاصی از سلطه است و با توجه به ماهیت نظام جمهوری اسلامی ایران که گفتمان ایدئولوژیکی منحصربه فرد را دارد مقاومت در مقابل سلطه هژمون ضروری بوده و بر همین اساس راهبردها و سیاستهای ضد هژمونی در اولویت سیاستهای ایران قرارگرفته است که در این مقاله تلاش میشود با روش توصیفی -تحلیلی روابط دو کشور در چارچوب مکتب نئوگرامشی و در قالب قدرت هژمون و ضد هژمون موردبررسی قرار گیرد.یافته های پژوهش نشان می دهد که آمریکا برای حفظ موقعیت هژمونی خود سیاست هایی همچون دیپلماسی اجبار، جنگ نرم، مشروعیت زدایی از ایران ومشروعیت زایی فشار از طریق نهادهای بین المللی را در برابر جمهوری اسلامی ایران بکار گرفته وایران نیز با اتخاذ سیاست های خودیاری ، اتحاد و ائتلاف و همچنین با طرح کردن گفتمان سیاسی مستقل در نظام بین الملل تلاش کرده با موقعیت هژمونی آمریکا مقابله نماید.

ایالات متحده آمریکا، جمهوری اسلامی ایران، هژمون، نئوگرامشی، رابرت کاکس