مریم غایب زمهریر - دانشیار بخش تحقیقات بیماری شناسی گیاهان، موسسه تحقیقات گیاه پزشکی کشور، تهران، ایران

فایتوپلاسماها پروکاریوت های تخصص یافته و انگل اجباری بافت آبکش گیاه و حشرات ناقل هستند. از آنجایی که این موجودات در شرایط آزمایشگاهی کشت نمی شوند، امکان استفاده از بسیاری از آزمون های مرسوم فنوتیپی که برای تاکسونومی مالیکوت های کشت پذیر به کار می رود، برای فایتوپلاسماها وجود ندارد. این امر اهمیت ویژگی های مولکولی و فیلوژنتیکی را نسبت به خصوصیات فنوتیپی در تعیین موقعیت تاکسونومیک فایتوپلاسماها نشان می دهد. در دهه گذشته روش هایی برپایه بیولوژی و ژنتیک مولکولی، مانند مقایسه توالی نوکلئوتیدی بخشی از RNA ریبوزومی، این امکان را فراهم کرده است که روابط تکاملی و فیلوژنی بین جدایه های مختلف فایتوپلاسماها با یکدیگر و با سایر پروکاریوت ها دقیق تر مشخص شود. مقایسه توالی نوکلئوتیدی بخشی از ژن S rRNA۱۶ یا ناحیه بین ژنی S۱۶- S۲۳ و tRNA-Ile هنوز برای آنالیز تعداد زیادی از فایتوپلاسماهای ناشناخته (در مقیاس وسیع) استفاده می شود. گروه بندی زیرخوشه با استفاده از مناطق کمتر محافظت شده، مانند ژن کدکننده پروتئین ریبوزومی و ناحیه بین ژن های S۱۶ و S۲۳، ژن هدف عمومیcpn۶۰، ژن کدکننده پروتئین SecA، ژن secY، ژن پروتئین ریبوزومی (rp) و ژن tuf انجام می شود.

فایتوپلاسما, طبقه بندی, S rRNA۱۶