نسرین علوی نیا - استاد دانشگاه آزاد اسلامی داراب، فارس
زهرا افسری - دبیر، آموزش و پرورش ناحیه ۳ شیراز، فارس.
الهام ترابی دشتکی - ترابی دشتکی

این مقاله به بررسی تحلیل فقهی و حقوقی جرم بغی در فقه امامیه و قانون مجازات اسلامی می پردازد . «بغی» به عنوان یکی از رفتارهای ناقض امنیت ملت و دولت در شریعت مقدس اسلام مورد توجه شارع قرار گرفته است. این کلمه در قرآن کریم دارای مصادیق فردی و گروهی است. فقها و سایر اندیشمندان در هر عصری کم و بیش درباره بغی سخن گفته اند.در قانون مجازات اسلامی نیز این موضوع مورد توجه قرار گرفته است. می توان گفت بحث بغی از آغاز اسلام وجود داشته و در عصر پیامبر اکرم(ص) جلوه گر شده و به طور مداوم در زندگی اولیای الهی بوده است. به ویژه در کلمات نورانی حضرت علی(علیه السلام) به این موضوع پرداخته شده است. مصادیق بغی فردی زنا و روسپی گری )عمل منفی عفت)، طلب و خواستار بودن، سزاواری و شایستگی است و از مصادیق بغی گروهی می توان به ظلم، محاربه و جرم سیاسی اشاره کرد. این جرم در نظام حقوقی ایران در اصل ۱۶۸ به صورت فشرده مورد استناد است

بغی، محاربه، جرم سیاسی، ظلم، باغی