مریم السادات علوی نژاد - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد خوراسگان، اصف
هاجر مجاهدی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد خوراسگان، اصف

با افزایش جمعیت و استفاده ی بی رویه ی منابع انرژی تجدید ناپذیر در جهان، مبحث پایداری و نمود آن در معماری و شهر سازی اهمیت ویژه ای یافته است. این مطلب سبب شده که بیش از پیش شناخت معیارهای این گونه فضاها اهمیت پیدا کند. حفظ منابعطبیعی، عدم آلودگی محیط زیست و همزیستی با شرایط اقلیمی و طبیعی، توجه به انسان و نیازهای جسمی و روحی اش از طریق تدابیر شهرسازی و معماری، از موارد مهم در مجموعههای زیستی میباشد. از این رو نگاهی به بافت شهر های سنتی ایران از جمله مناطق گرم وخشک آن در خور توجه است. شهرهای ناحیهی گرم و خشک ایران بر خلاف شرایط اقلیمی و محیطی سخت، محیطیمنطبق بر آسایش ساکنین و پاسخ گو به نیازهای آینده و حال آنها را فراهم کرده، در ضمن اینکه بهترین نمونه پایداری را در خود متجلی کرده است. این پژوهشبه این موضوع میپردازد که که آیا بافت سنتی شهر نایین میتواند به عنوان الگوی پایدار شهری مطرح شود؟ و چه معیارهایی در این باره قابل بیان است؟این بررسی در یک روش مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای، میدانی و بر اساس تحلیل، صورت گرفته است و با مقایسه ی راهکارهای بکار گرفته شده در این منطقه، جهت تعدیل محیط و فراهم آوردن شرایط آسایش انسان از جمله بادگیر، حیاط مرکزی، معابر، قنات و... و مطابقت آنها با اصول شهر پایدار، مشخص میکند که بافت سنتی نایین با توجه به شرایط اجتماعی و اقلیمی و نیازهای انسان، به یک طراحی مناسب، در انطباق با ویژگیهای شهر پایدار رسیده و معیارها در شهر سازی آن در هماهنگی با شرایط محیط و اقلیم بوده است. از این رو به عنوان یک شهر پایدار قابل توجه میباشد و از این راهکارها می توان به عنوان الگویی در توسعه و شهرسازی امروز استفاده کرد.

نایین، شهر، پایداری شهری، بافت قدیم نایین