اثربخشی درمان مبتنی بر کیفیت زندگی بر خوشبینی، امید به زندگی و شادکامی مادران دارای کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم

هدف این پژوهش بررسی اثربخشی کیفیت زندگی درمانی بر افزایش خوش بینی، امید به زندگی و شادکامی در مادران دارای کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم بود.مواد و روش ها: پژوهش از نوع نیمه تجربی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه انجام شد. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه مادران دارای کودک مبتلا به اوتیسم تحت حمایت بهزیستی شهر فراشبند بود. با روش نمونه گیری در دسترس نمونه ای به حجم ۳۰ نفر انتخاب شد (گروه آزمایش= ۱۵ نفر و گروه کنترل= ۱۵ نفر. ابزار جمع آوری داده های پژوهش شامل پرسشنامه جهت گیری زندگی شییر و کارور ۱۹۸۵ ، امید به زندگی میلر و پاورز ۱۹۸۸ و شادکامی آرگایل و هیلز ۲۰۰۲ بود. داده های پژوهش با استفاده از روش های آمار توصیفی و تحلیل کوواریانس مورد تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد تفاوت معناداری بین گروه های آزمایش و گواه در افزایش نمرات خوش بینی و امید به زندگی وجود دارد P<۰/۰۵ همچنین، در متغیر شادکامی نیز تفاوت معناداری بین گروه ها مشاهده گردید P<۰/۰۵. نتیجه گیری: نتایج نشان داد که در کنار سایر روشهای درمانی میتوان از کیفیت زندگی درمانی در بهبود وضعیت بهداشت روان مادران دارای فرزند اوتیسم استفاده کرد.

کلیدواژه ها:

کیفیت زندگی درمانی ، خوش بینی ، امید به زندگی ، شادکامی ، مادران دارای فرزند اتیسم.