مقایسه اثربخشی درمان شناختی- رفتاری و درمان تلفیقی بر خوددلسوزی و خودتنظیمی هیجانی در بیماران قلبی

هدف: پژوهش حاضر مقایسه اثربخشی درمان شناختی- رفتاری هیجان مدار و تلفیق درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و آموزش شفقت به خود بر خوددلسوزی و خودتنظیمی هیجانی در بیماران قلبی شهر خرم آباد در سال  ۱۳۹۹ می باشد. روش ها: پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه گواه است. جامعه ی آماری زنان مبتلا به بیماری قلبی شهر خرم آباد در سال ۱۳۹۹بود که ۴۵ نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایشی و یک گروه گواه جایگزین شدند، برای هر دو گروه درمان به طور جداگانه ۱۰ جلسه ۹۰ دقیقه ای برگزار شد و برای گروه گواه آموزشی اعمال نشد. ابزار پژوهش مقیاس دلسوزی به خود، نف با تعداد ۲۶ سوال و خودتنظیمی هیجانی، لارسن و مایک با تعداد۱۰ سوال بود. از نرم افزارSPSS   و آزمون تحلیلی کواریانس چند متغیره برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. نتایج: تلفیق درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و آموزش شفقت بر خود و درمان شناختی- رفتاری هیجان مدار باعث بهبود دلسوزی به خود و خودتنظیمی هیجان در زنان مبتلا به بیماری قلبی عروقی می شوند ۰/۰۵P-Value> و درصد بهبودی آن ها بیشتر از آزمودنی های گروه گواه می باشد ۰/۰۵P-Value> ولی دو گروه آزمایشی تفاوت معناداری با هم نداشتند (۰/۰P-Value>). نتیجه گیری: تلفیق درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد و آموزش شفقت بر خود و درمان شناختی- رفتاری هیجان مدار موجب آگاهی نسبت به هیجانات و کنترل میزان هیجانات و میزان دلسوزی به خود را در زنان مبتلا به بیماری قلبی افزایش می دهد. بنابراین هر دو درمان برای اگاهی از هیجانات و دلسوزی به خود موثر هستند.

کلیدواژه ها:

Emotional-cognitive-behavioral therapy ، Emotional self-regulation ، Cardiovascular disease. ، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد ، آموزش شفقت بر خود ، درمان شناختی-رفتاری هیجان مدار ، خود دلسوزی ، خود تنظیمی هیجان ، بیماری قلبی عروقی.