رویکردی پالیمسستی به معماری زمینه گرا برای رسیدن به پایداری در معماری و محیط

زمین مداری در معماری و پیوند محیط با فضای پیرامونی یکی از مهمترین عوامل در ایجاد پایداری محیطی با تاکید بر رابطه متقابل انسان و محیط است. معماری پیام بستر خویش را ادراک می نماید و سپس پیامی که بستر به او انتقال داده است را به واقعیتی آبجکتیو بدل می سازد. بقای آینده در بقای انسان وابسته به محیط و عوامل تغییر محیط و طبیعت است. زندگی انسان تنیده شده است در محیطی که تنها آن را برآورده کننده نیازهایش می داند. گویی این معادله یکطرفه تا پایان جهان نتیجه یکسانی را داراست. بدون توجه به این مساله که سر انجام نامتوازن بودن این دو کفه بشر را با دنیایی ویران روبرو خواهد ساخت که خود با دست خویش ساخته است. معماری این هنر سنگین پای نیز تنها زمانی می تواند نقش خود را در این عصر، پر رنگ حفظ کند که گسست خود با محیط را به فراموشی سپرده و دست در دست محیط اطرافش، بار دیگر قدعلم کند. بهترین طراحی معماری، طرحی است که بتواند نیازهای اجتماعی، اقتصادی، تکنولوژیکی، زیبایی شناختی و زیست محیطی را با هم فراهم آورده و نتیجه آن باید یک سنتزی از همه عوامل دخیل آن باشد و این پایداری را نوید می دهد. نگاه پالمسستی در معماری زمینه گرا می تواند راهکاری پست مدرنیستی محسوب شود تا با عبور از مشکلاتی که ویژگیهای معماری مدرن در همسان سازی محیط و بنای خلق شده ایجاد کرده است، راه را برای رسیده به محیط و معماری پایدار هموار نماید.

کلیدواژه ها:

پالیمسست ، زمینه گرا ، توسعه پایدار