بررسی اقلیم ، معماری و توسعه پایدار

هنر در ایران به قدمت تاریخ است و معماری یکی از بهترین هنرها محسوب میشود. ویکی از راه های پیشرفت جامعه بشری اهمیت به فرهنگ است که در معماری کهن ایران بناها با توجه به هویت وفرهنگ ایرانی و محیطی به ویژه اقلیم شکل گرفته اند. و در بحث معماری پایدار و اینکه هر ساختمان باید با بستر طبیعی پیرامون خود تعامل داشته باشد به امری واضح مبدل شده است. وقسمت مورد توجه این امر چگونگی برقراری تعامل و تدابیر در نظر گرفته شده می باشد. هدف از این پژوهش مقایسه و ارزیابی ساختاری مهارتهای استفاده شده در معماری سنتی و مهارتها و شیوه های معماری معاصر از نظر اقلیم و معماری پایدار می باشد. روش تحقیق پژوهش حاضر توصیفی وتحلیلی و مبتنی برمنابع کتابخانه ای ، مقالات است. ونتایج نشان میدهد که بهره گیری از مصالح بومی و استفاده بهینه از زمین ومحیط در ساخت و ساز بناها با نهایت تیزنگری بوده در حالی که معماری معاصر باعث غفلت از مصالح و معماری بومی شده است. بر اساس نتیجه پژوهش توجه به طراحی اقلیمی واستفاده بهینه از انرژی های موجود درطبیعت و روش های کارآمد عایقکاری برای جلوگیری از اتلاف انرژی امری است که باید مدنظر طراحان و معماران ابنیه و محیط زیست قرار گیرد. طراحی صحیح ساختمانها و کالبد شهرها میتواند یکی از تاثیرگذارترین رکنها در ساخت جهانی مبرا از این تهدیدها در آینده باشد. با به کار بردن اصول معماری پایدار و توسعه شهرهای پایدار توانسته شده علاوه بر ایجاد یک فضای با آسایش برای زندگی از تهدیدهای پیش رو جلوگیری شود.

کلیدواژه ها:

معماری بومی ، معماری پایدار ، اقلیم ، پایداری محیط