تبیین پتانسیل های ارتباطی در راستای افزایش ظرفیت های ژئوپلیتیکی ایران و منافع ملی

امروزه، هر حوزه منطقه ای قواعد رفتاری ویژه ای داشته و کشورهای منطقه ای، قدرتهای بزرگ و همچنین جمهوری اسلامی ایران نقشه ای منطقه ای منحصر به فردی را در هر سامانه تابع منطقه ای ایفا میکنند .محیط امنیتی هر جامعه ای، تابع و برایندی از تعامل و تقابل متغیرهای محیط داخلی و محیط خارجی آن است. بر این اساس، محیط امنیتی ایران به اقتضای طبیعت و هویت انقلابی ایدئولوژیک و از جهت تاریخی، فرهنگی و قومی به سبب موقعیت ژئوپلیتیک و ژئواستراتژیک آسیب پذیر و حساس است. موقعیت ژئوپلیتیک کشورها، همواره از مهمترین عوامل تاثیرگذار در سرنوشت ملتهای آنها بوده است. در این میان ملتهایی موفق و سربلند از آزمایش تاریخ بیرون آمده اند. جغرافیا یکی از عوامل اصلی قدرت ملی در نظریات متخصصین فوق الذکر بوده است. عوامل جغرافیایی در دو دسته عوامل جغرافیای طبیعی و جغرافیای انسانی و به صورت کمی و کیفی در قدرت ملی کشورها تاثیر اصلی دارد. کشور ایران با موقعیت ویژه ای که به لحاظ پتانسیل های جغرافیایی دارد، می تواند قدرت ملی برتر خاورمیانه باشد. آنها از طریق فراوری قدرت ملی خود، بیشترین استفاده و منفعت را از این موقعیت در راستای افزایش وزن ژئوپلیتیک و در نتیجه به گردشدرآوردن عناصر ژئوپلیتیک پیرامون در مدارهای حوزه نفوذ خود با استفاده از ابزارهای گوناگون سیاسی، فرهنگی، اقتصادی، نظامی و علمی فناورانه به دست آوردهاند. وزن ژئوپلیتیک که ضامن بقای این کشورها در موقعیت های حساس تاریخی خواهد پایان جنگ سرد، اهمیت ژئوپلیتیک و منطقه گرایی را در نظام بین الملل دوچندان کرده است؛ به طوری که، بسیاری از کشورها در سیاست خارجی خود، منطقه گرایی را به عنوان اصلی ثابت و اساسی به منظور تامین منافع و امنیت ملی خود برگزیده اند.

کلیدواژه ها:

ژئوپلیتیک ، منطقه گرایی ، سازمان سیاسی ، موقعیت جغرافیایی