بررسی روشهای مختلف آمادهسازی سطح ایمپلنت دندان و تاثیرات درصد تمایل اتصال و استخوانسازی لثه با سطح ایمپلنت دندان در هر یک از این روشها

یک رویه بسیار مهم در بدن انسان ساخت استخوان جدید و یکپارچگی میباشد. یکپارچگی یا زیست سازگاری، یک مرحلهی پر اهمیت در پروسهی قرار دادن ایمپلنت دندانی میباشد. فیکسچر که در زیر بافت لثه، در داخل استخوان فک قرار میگیرد تا همانند ریشه یک دندان طبیعی عمل کند، به دلیل خاصیت یکپارچگی و زیست پذیری با بدن، جوش میخورد. همان طور که از نتایج این پژوهش مشاهده میشود، روش آماده سازی سطح SLA ، SLActive و HA نسبت به دیگر روشهای آمادهسازی سطح در هفته های پس از جراحی سریعتر با استخوان فک بیمار پیوند برقرار میکنند و از این لحاظ نسبت به روشهای دیگر، بهتر میباشند. در این میان، سرعت جذب ایمپلنت تیتانیومی به استخوان در روش آماده سازی سطح SLActive نسبت به روش SLA ، در بازه زمانی دو تا هشت هفته ای پس از جراحی حدود ۲۰ تا ۲۲ درصد افزایش مییابد که این امر به دلیل سرعت یکپارچگی و زیست سازگاری بالای این روش نسبت به همه ی روشهای آماده سازی سطح ایمپلنت تیتانیومی دیگر با دندان میباشد. این در حالی است که پس از گذشت زمانهای حیاتی دو هقته ای و چهار هفته ای پس از جراحی اما، این روش HA میباشد که با سرعت بیشتری سطح ایمپلنت تیتانیومی را با استخوان فک جوش میدهد. به ترتیب نیز روشهای آماده سازی سطح: SL ، TPS و RBM از منظر زیست سازگاری و سرعت اتصال سطح ایمپلنت با دندان در رتبه- های بعدی قرار خواهند گرفت.

کلیدواژه ها:

پروتز ایمپلنت دندان ، آماده سازی سطح ایمپلنت ، اتصال استخوان به ایمپلنت