محمدامین بیاری - دانشکده مهندسی عمران، واحد نجف آباد، دانشگاه آزاد اسلامی، نجف آباد، ایران
ناصر شابختی - دانشکده مهندسی عمران، دانشگاه علم و صنعت ایران، تهران، ایران
اسماعیل ایزدی زمان آبادی - دانشکده مهندسی عمران، واحد نجف آباد، دانشگاه آزاد اسلامی، نجف آباد، ایران

یکی از مهم ترین چالش ها در ارزیابی و برآورد ظرفیت فروریزش سازه ها، انتخاب و مقیاس نمودن مجموعه رکوردهای زمین لرزه می-باشد. در این تحقیق یک مجموعه کلی شامل ۴۴ شتابنگاشت برای محاسبه ظرفیت فروریزش سازه در نظر گرفته شده است، سپس برای لحاظ کردن اثر انتخاب شتابنگاشت بر ظرفیت فروریزش سازه از روش میزان تطابق طیف پاسخ هر زلزله با طیف میانگین شرطی در سطح خطر مورد نظر استفاده شده است و شتابنگاشت های مناسب با هر سطح خطر انتخاب شده است. برای لحاظ کردن اثر شکل طیف بر ظرفیت فروریزش، از ضریب شکل طیف یا اپسیلون به دو روش استفاده شده است. بدین صورت که در روش اول برای مجموعه کلی از زمین لرزه های انتخاب شده، ظرفیت فروریزش سازه برای سطح خطر مورد نظر با استفاده از اپسیلون اصلاح شده است و در روش دوم از روش ساده سازی شده که توسط هسلتون و همکاران پیشنهاد شده است، جهت لحاظ کردن اثر اپسیلون و اصلاح ظرفیت فروریزش سازه در سطح خطر مورد نظر استفاده شده است. نتایج ظرفیت فروریزش اصلاح شده در سطح خطر مورد نظر حاصل از سه روش ۱) انتخاب شتابنگاشت، ۲) استفاده از مجموعه کلی زمین لرزه با لحاظ کردن اپسیلون و ۳) روش ساده سازی شده نشان می دهند که نسبت ظرفیت فروریزش اصلاح شده با لحاظ کردن اثر انتخاب شتابنگاشت و اثر اپسیلون، به ظرفیت فروریزش بدون لحاظ کردن اثر انتخاب شتابنگاشت و اثر اپسیلون، در سطح خطر ۲ درصد در ۵۰ سال، برای ۳ روش ذکر شده به ترتیب برابر ۲۱۶/۱ ، ۱۷۴/۱ و ۱۹۷/۱ است، که هر سه روش دارای براوردی تقریبا مشابه می باشند.

انتخاب شتابنگاشت, شکل طیف زمین لرزه, طیف میانگین شرطی, ضریب شکل طیف, ظرفیت فروریزش سازه