شهادت، و بازتاب آن در شعر سخنوران دهه ۶۰ بارویکرد حماسی عرفانی

شهادت، برگرفته از واژه شهید است و شهید در لغت به معنای: شاهد و گواه می باشد. در اصطلاح قرآن و روایات، شهید مصادیق گونه گونی دارد، مانند کسی که در راه تعلیم و تعلم جان به جان آفرین تسلیم کرده، مادری که به واسطه مشقات زایمان یا تربیت فرزند، درگذشته است و...اما به طور ویژه شهید به انسانی اطلاق می شود که در راه پاسداشت از ارزش های الهی و معنوی در اثر رویارویی با قومی باطل، به ملکوت اعلی پیوسته باشد. موضوع شهادت، بعد از انقلاب اسلامی ایران و با وقوع جنگ تحمیلی، در دستور کار پردازش های ادبی بسیاری از شاعران و نویسندگان وقت قرار گرفت، به طوری که حتی کسانی که با انقلاب زاویه داشتند، به نوعی بر خود فرض دانستند که رشادت و جانبازی های جوانان وطن را در پاسداری از حریم کشور و ارزشها، ستوده و مرگ افتخار آمیز آنان را به تصویر بکشانند. در این میان سخنورانی چون: حمید سبزواری، طاهره صفارزاده، موسوی گرمارودی، علی معلم دامغانی، قیصر امینپور، سلمان هراتی، محمد رضا عبدالملکیان، سیمین دخت وحیدی و ...، چهره هایی آشنا هستند. این سخنوران با گره زدن شهادت به: حماسه و عرفان، انگیزه های حضور رزمندگان ایرانی در میدان های جنگ را واکاویده و از این طریق، تصاویری ناب و تازه در حوزه "ادبیات دفاع مقدس" آفریده اند به گونه ای که این تصویرها، تا همیشه ادبیات این مرز و بوم، ماندگار خواهند بود.

کلیدواژه ها:

شهادت ، شاعران دهه شصت ، تصویر پردازی ، رویکرد حماسی و عرفانی