بررسی شاخص های پایداری شهری در برنامه ریزی کاربری زمین برسلامت شهروندان نمونه ی موردی محلات جاهد و سجاد مشهد

پس از انقلاب صنعتی مشکلات زیست محیطی ناشی از آن، مانند انواع آلودگی ها و مشکلات بهداشتی ،سلامتی ،برنامه ریزان را وادار به چاره اندیشی کرد که نتیجه آن ظهور منطقه بندی شهری بود. این نوع از برنامه ریزی شهری ضمن حل مشکلات موجود مشکلات دیگری مانند پراکندگی شهری پدید آورد که با گذشت زمان تاثیر سوء خود را بر فضاهای شهری (اندازه بزرگ بلوک های شهری ،افزایش خیابان های سواره به منظور دسترسی وکاهش قابلیت پیاده روی و کاهش ایمنی و غیره) نشان داد و باعث زمینه های آسیب جدی بر محیط و سلامت جسمی و روانی شهرنشینان فراهم اورد،در این راستا مطالعات سلامت شهری و عوامل موثر برآن ،ضروری شناخته شد.شهر ها با وجود مزایای اقتصادی – اجتماعی که دارند آثار منفی حاصل از رشد روز افزون جمعیت، آلودگی هوا، کمبود منابع ابی و پاسخگو نبودن زیرساخت های شهری ، بافت های فرسوده وکمبود فضاهای شهری پیاده مدار و... به طور جدی سلامت عمومی محیط و شهروندان را تهدید می کنند و باعث افت کیفیت زندگی آنها می شود. کیفیت هوا، اقلیم آب و هوا، کیفیت و کمیت آب، آلودگی صوتی و صدمات ناشی از ترافیک. اثرات غیر مستقیم با تاثیر محیط زندگی بر سلامت شهروندان به معنای چگونگی و نقش طراحی ها و برنامه ریزی های شهری بر فاکتور های سلامت،آرامش روحی و روانی، بهداشت مناطق مختلف شهر، تاثیرات ناشی از سازگاری ها یا ناسازگاری های کاربری های مخالف کنار هم،و یا روابط اجتماعی ناشی از آنها و فعالیت های فیزیکی -جسمی شهروندان در ارتباط هستند. براین اساس مطالعه نقش برنامه ریزی شهری و برنامه ریزی کاربری زمین در رابطه با شاخص های سلامت عمومی شهر و شهروندان از جمله مهمترین ضرورت هایی است که زمینه ساز انجام این پژوهش گردید. در این پژوهش با توجه به شاخص های برنامه ریزی کاربری زمین و شاخص های پایداری به بررسی سلامت شهری در دو محله ی احمد آباد و ابن سینا با بررسی همبستگی و مقایسه دودویی شاخص ها پرداخته شده است . با توجه به مبانی سطح سلامت شهروندی با توجه به برداشت ها و امتیاز نهایی از شاخص های سلامتی محله ی ابن سینا از نظر سلامت مردم در ابعاد روانی و جسمی بهتر می باشد.

کلیدواژه ها:

پایداری شهری ، برنامه ریزی کاربری زمین ، سلامت شهری ، مشهد