بررسی اثر بخشی درمان انسانگرایانه وجودی بر مکانیسم های دفاعی و کاهش تکانشگری دربیماران دارای اختلال شخصیت مرزی

هدف : این پژوهش با هدف بررسی اثر بخشی درمان انسانگرایانه وجودی بر کاهش تکانشگری و مکانیسم های دفا عی دربیماراندارای اختلال شخصیت مرزی بود.روش: طرح پژوهش حاضر نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون بود. جامعه آماریاین پژوهش شامل زنان خانه دارد مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهر تهران بوده است که به صورت نمونه گیری دسترس تعداد۳۰ نفر ) ۱۵ نفر آزمایشی( و ) ۱۵ نفر کنترل( به عنوان نمونه انتخاب شدند و ازپرسشنامه های سبک های دفاعی اندروز وهمکاران) ۱۹۹۳ ( و تکانشگری بارت استفاده شده است. جهت تجزیه و تحلیل دادهها از آزمون تحلیل واریانس استفاده شدهاست.یافته ها: نتایج نشان داد که پیش آزمون گروه های آزمایش و گروه کنترل در متغیرهای وابسته )مکانیسم های دفا عی وکاهش تکانشگری( در بیماران دار ای اختلال شخصیت مرزی معنی دار نبوده است. نتیجه گیری: نتایج پژوهش حاضر نشان دادکه درمان انسانگرایانه وجودی ، راهبردی موثر در بهبود علائم تکانشگری و مکانیسم های دفاعی و تجارب تجزیه ای اختلالشخصیت مر زی می باشد و م ی توان از آن به عنوان روش درمانی موثر بهره برد.

کلیدواژه ها:

درمان انسانگرایانه وجودی ، تکانشگری ، مکانیسم های دفاعی ، اختلال شخصیت مرزی