مقایسه روشهای حل تعارض در دختران دارای رفتارهای خودآسیب رسان و عادی

هدف پژوهش حاضر مقایسه روشهای حل تعارض در دختران دارای رفتارهای خودآسیب رسان و عادی بود. روش پژوهش علی-مقایسه ای بود. جامعه آماری شامل نوجوانان دختر مقطع متوسطه دوم مشغول به تحصیل در مدارس تهران در بهار سال ۱۴۰۰ بودند. به روش نمونه گیری در دسترس و به صورت برخط ۲۴۹ نوجوان با و بدون رفتارهای خودآسیب رسان براساس خط برش سیاهه خودگزارشی خودآسیب رسانی انتخاب شدند، که پس از حذف داده های پرت تعداد شرکت کننده های گروه خودآسیب رسان به ۴۹ نفر و تعداد شرکت کننده های گروه عادی به ۴۷ نفر رسید. ابزار پژوهش شامل مقیاس سبکهای حل تعارض استراوس (۱۹۷۴) و سیاهه خودگزارشی خودآسیب رسانی کلونسکی و گلن (۲۰۰۹) بود. نتایج پژوهش حاضر نشان داد دختران نوجوان دارای رفتارهای خود آسیب رسان در مقایسه با دختران عادی روش حل تعارض استدلال را کمتر و روش حل تعارض پرخاشگری جسمانی را بیشتر تجربه میکنند. بنابراین روشهای حل تعارض میتواند ارتقا یابد که این خود سبب کاهش مشکلات خودآسیب رسانی است. به همین جهت حل تعارض با تاکید بر ظرفیتهای درونی فرد به جهت عمل موثر در محیط و استفاده از آن ظرفیتها به بهترین شکل ممکن سعی دارد که راهکاری مفید را ارائه دهد که فرد با شرایط محیط با سازگاری و بدون تشویش روبه رو شود.

کلیدواژه ها:

روشهای حل تعارض ، خودآسیب رسانی ، دختران