تاثیر آموزش خویشتنداری بر سهل انگاری، تکانشگری و مثبت اندیشی دانش آموزان

این پژوهش، درصدد بررسی تاثیر آموزش خویشتنداری بر سهل انگاری، تکانشگری و مثبت اندیشی دانش آموزان بوده است. این پژوهش از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آمون و با گروه کنترل است. متغیر مستقل آموزش خویشتنداری بود که تنها در گروه آزمایش اجرا شد و تاثیرات آن بر نمرات پس آزمون افراد گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل مورد مقایسه قرار گرفت. جامعه پژوهش حاضر دانش اموزان دختر متوسطه دوم شهر اصفهان در سال تحصیلی ۱۴۰۰-۱۴۰۱ بود که از بین آنان ۴۰ نفر به عنوان نمونه آماری (۲۰ نفر گروه آزمایش و ۲۰ نفر گروه کنترل) به روش نمونه گیری طبقه ای انتخاب گردیدند. در این پژوهش برای جمع اوری اطلاعات از سه پرسشنامه تکانشگری پاتون و همکاران (۱۹۹۵)، پرسشنامه سهل انگاری صفاری نیا (۱۳۸۹) و پرسشنامه مثبت اندیشی اینگرام و ویسنیکی (۱۹۹۸) استفاده شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار آماری Spss، آزمون کولمو گراف اسمیرنف، لوین و آزمون تحلیل کواریانس استفاده شده است. یافته های پژوهش نشان داد که آموزش خویشتنداری بر کاهش تکانشگری، کاهش سهل انگاری و افزایش مثبت اندیشی دانش آموزان تاثیر معنادار دارد.

کلیدواژه ها:

آموزش خویشتن داری ، تکانشگری ، سهل انگاری ، مثبت اندیشی ، دانش آموزان متوسطه دوم