جایگاه غم و اندوه در شعر و ادب فارسی با تاکید بر اشعار مولانا

از مهمترین راه های شناخت عقاید، دغدغه ها و فرهنگ هر جامعه، بررسی ادبیات آن است. ادبیات هر ملت آیینه ای است از رویدادهای مختلفی که در دوره های مختلف متحمل شده اند. ادبیات و هنر را می توان به مثابه زبانی در نظر گرفت که هنرمند به وسیله آن می تواند طیفی از احساسات درونی مختلف را به مخاطب منتقل کند. یکی از مفاهیم اخلاقی که در ادبیات مورد تاکید بوده است، غم، یاس و ناامیدی می باشد. در این تحقیق، به بررسی این مفاهیم در آثار نویسندگان و شاعران ادوار مختلف می پردازیم و سپس به بررسی آنها در آثار مولانا خواهیم پرداخت. روش تحقیق از نوع کتابخانه ای می باشد که با بهره گیری از منابع مختلف به انجام رسید. در پایان پس از بررسی های انجام شده دریافتیم که از نظرگاه مولوی امیدوار بودن شیرین تر از آرزوداربودن و برای انسان امری اساسی و مبنایی است و آنچه برای انسان اصالت دارد و در او ماندگار است بنیاد، جوهره و ماهیت انسانی و شالوده رهیافت های انسانی فطری را تشکیل می دهد و خوش بینی می آفریند؛ امید است؛ پویایی، بالندگی، نشاط و سرزندگی انسان، زاییده آن به شمار می رود؛ یاس و غم و اندوه اموری عارضی، رونده، سطحی و عبورکننده تلقی می شود؛ در عین حال بر اثر مداومت و تکرار ممکن است، ماندگار به نظر برسد یا به بدبینی منجر گردد.

کلیدواژه ها:

غم ، یاس ، ناامیدی ، مولانا ، شعر.