نهج البلاغه قرآن و عترت

قرآن کریم مصدر و اساس اخلاق، و بهترین منبع اخلاق علمی و عملی است. قرآن و عترت، در حدیث شریف نبوی، دو ثقل مورد سفارش پیامبرند که تمسک به آنها، مانع گمراهی افراد می شود و از آن دو به »حبلان ممدودان« نیز تعبیر شده است، اما نکته شایان تامل در این جا این است که ما تنها به قدر پیمانه محدود ادراک مان می توانیم از این دریای سرشار معارف استفاده کنیم و بدون یاری معصومان علیهم السلام نمی توانیم بهره چندانی از قرآن ببریم، چرا که بطون و ابعاد و جوانب مختلف قرآن را تنها اهل بیت علیهم السلام می توانند به درستی برداشت کنند چه این که گفته اند: »انما یعرف القرآن من خوطب به((۲؛ قرآن را مخاطب آن می شناسد.« از این روست که می گوییم معرفت تام و کامل قرآن تنها از آن پیامبرصلی الله علیه وآله وسلم و خاندان پاک او است.خدای متعال انسان را چون معجونی مرکب از تمایلات و خواسته های گوناگون و عواطف متضاد و عقل آفریده و از دیگر سو، قرآن را نیز چون انسان، مرکب و گوناگون قرار داده است. به دیگر سخن می توان گفت: دست کم یکی از دلایل گونه گونی قرآن گوناگونی شئون مخاطبان قرآن یعنی انسان هاست. بنابراین برای تخلق به اخلاق حسنه و پرهیز از رذایل اخلاقی، بهترین معلم اخلاق قرآن است.

کلیدواژه ها:

نهج البلاغه ، قرآن ، عترت ، اخلاق