مقایسه تجویز بولوس با انفوزیون مداوم سولفات منیزیم وریدی در پیشگیری از لرز متعاقب عمل جراحی سزارین تحت بی حسی نخاعی: یک مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی شده یک سویه کور

مقدمه: لرز متعاقب بی حسی نخاعی، ناشی از مختل شدن تنظیم درجه حرارت بدن می­باشد و باعث افزایش مصرف اکسیژن بافتی و فعالیت قلبی- ریوی می­شود. تاکنون روش های مختلفی برای کاهش و درمان آن استفاده شده است. سولفات منیزیوم داروی رایج مورد استفاده در مادران باردار می­باشد که خاصیت ضدلرز نیز دارد، مطالعه حاضر با هدف مقایسه اثر بخشی سولفات منیزیم وریدی تجویز شده به صورت بولوس با انفوزیون آن در پیشگیری از لرز متعاقب عمل جراحی سزارین انجام شد. روش کار: این مطالعه کارآزمایی بالینی از نوع مداخله ای در سال ۱۳۹۶ بر روی ۳۰۰ زن باردار با حاملگی ترم، بارداری تک قلویی، وضعیت بالینی ASA class I بیهوشی آمریکا که به صورت الکتیو در بیمارستان آیت الله روحانی بابل تحت بی حسی نخاعی سزارین شدند، انجام گرفت. افراد به ۳ گروه تقسیم شدند که بلافاصله پس از انجام بی حسی نخاعی به ترتیب تحت تزریق انفوزیون ۳۰ دقیقه ای سولفات منیزیم، تزریق بولوس سولفات منیزیم و نرمال سالین قرار گرفتند. تجزیه و تحلیل داده­ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه ۲۵) و آزمون های آنووای یک طرفه، آزمون تی، من ویتنی و کای اسکوئر انجام شد. میزان p کمتر از ۰۵/۰ معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها: در مجموع فراوانی بروز لرز در دقایق ۳۰، ۶۰، ۷۵ و ۹۰ به طور معنی داری در گروه انفوزیون سولفات منیزیوم (۰۱۸/۰=p) پایین تر از گروه تزریق بولوس (۰۳۸/۰ =p) و کنترل بود. نتیجه گیری: شیوع لرز با تزریق سولفات منیزیم به طور بارزی کاهش یافت. در مقایسه نحوه تجویز داروی سولفات منیزیوم، تجویز دارو به صورت انفوزیون در عرض ۳۰ دقیقه به جهت کاهش بروز لرز بر تجویز بولوس دارو برتری محسوس داشت و در بیماران دارای شرح حال قبلی لرز حین عمل توصیه می­شود.

کلیدواژه ها:

بی حسی اسپاینال ، سزارین ، سولفات منیزیوم ، لرز