جایگاه تکنو پارکها در توسعه شهری (مورد مطالعه: ژانگوانکون)

سال انتشار: 1400
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: فارسی
مشاهده: 173

فایل این مقاله در 11 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این مقاله:

شناسه ملی سند علمی:

ICESCONF09_212

تاریخ نمایه سازی: 5 اردیبهشت 1401

چکیده مقاله:

هدف پژوهش حاضر، تبیین جایگاه پارکهای علم و فناوری در توسعه اقتصاد شهری عصر حاضراست که در این راستا بر پارک علمی ژانگوانکون چین متمرکز شده است. روش پژوهش حاضر، توصیفی- تحلیلی است. نتایج پژوهش بیانگر آن است که چهار عامل دولت، دانشگاه، انباشت جغرافیای و شبکه های اجتماعی پایه های پارک علم و فناوری را تشکیل میدهند. در این میان، نقش دولت از همه آنها مهمتر است چرا که تایید آن، تردید سرمایه گذاران را از بین می برد. پارک علمی ژانگوانکون تا سال ۲۰۰۷، میزبان بیش از ۲۰۰۰۰ شرکت هایتک بود و نرخ رشد سالانه آن بیش از ۲۵ درصد بوده و کل تولید ارزش افزوده آن به ۱۸ درصد از تولید ناخالص منطقه ای پکن رسیده است. از ژانویه تا می ۲۰۱۸ ، به طور متوسط هر روز ۸۹ شرکت فناوری جدید در ژانگوانکون تاسیس شده است. در حال حاضر، بیش از ۲۵۰۰۰ شرکت با فناوری پیشرفته در ژانگوانکون وجود دارد که بیش از ۱/۳ میلیون کارمند را استخدام کرده اند، در حالی که مجموع درآمد این شرکتها در نیمه اول سال ۲۰۲۰ به ۲/۹ تریلیون یوان ۴۲۸/۳) میلیارد دلار) رسیده است. در سال ۲۰۲۵، کل درآمد اقتصاد دیجیتال در پارک علمی ژانگوانکون بیش از ۶ تریلیون یوان ۹۱۷) میلیارد دلار) با نرخ رشد سالانه حدود ۱۵ درصد خواهد بود.تولید مرتبط با فناوری اطلاعات و ارتباطات، بزرگترین بخش این پارک معادل ۶۴ درصد آن است. حدود ۳۸ درصد از کل درخواستهای ثبت اختراع در پکن به ژانگوانکون اختصاص یافته است. این پارک با بیش از ۹۰ موسسه آموزش عالی از جمله دانشگاه سینگهوا و دانشگاه پکن، بیش از ۴۰۰ موسسه تحقیقاتی مانند آکادمی علوم چین و آکادمی مهندسی چین، حدود ۱۲۰ آزمایشگاه، ۹۰ مرکز فناوری مهندسی، ۲۹ پارک علم و فناوری دانشگاهی و ۴۲ پارک کارآفرینی برای دانشجویان خارج از کشور ارتباط کاری مستقیم دارد. بیش از ۱۸۰۰ موسسه سرمایه گذاری سهام، حدود ۶۰۰ سازمان اجتماعی و حدود ۳۰۰ مرکز تحقیق و توسعه شرکت های چند ملیتی در آن وجود دارد. به طور متوسط روزانه ۹۰ کسب و کار جدید در پارک علمی ژانگوانکون متولد میشوند.

نویسندگان

حافظ مهدنژاد

استادیار گروه جغرافیا، دانشکده علوم انسانی، دانشگاه سیدجمال الدین اسدآبادی، اسدآباد، ایران

پگاه امیری

دانشجوی کارشناسی ارشد جغرافیا و برنامه ریزی شهری گرایش برنامه ریزی مسکن و بازآفرینی شهری، دانشکده جغرافیا، دانشگاه تهران، ایران.