ارائه الگو های پیشنهادی سکونت گاه های غیر رسمی نمونه موردی: شهر شیراز

اسکان غیررسمی، از پیامدهای نامطلوب شهرنشینی در جهان معاصر است که به ویژه در نتیجه صنعتی شدن شتابان و نابرابریهای منطقه ای شکل گرفته و شهرها و خصوصا کال نشهرهای کشور را با مسائل عدیدهای مواجه ساخته است. طبق آمار ارائه شده در برنامه اسکان بشری سازمان ملل )۲۰۰۳( از هر سه نفر در جهان یک نفر در خالل ۳۰ سال آینده، زندگی خود را در مناطق حاشیه شهرها و سکونت گاه های غیرقانونی طی میکند. این تحقیق به بررسی علل شکل گیری سکونتگاه های غیررسمی در منطقه ۷ شهر شیراز میپردازد.آمارهای پایه ای دادهها مربوط به سال ۱۳۹۰ و پیمایش میدانی میباشد و جهت مطالعه و بررسی بهتر بین خانوارهای نمونه اجراء گردید . اعتبار آزمون با کمک فرمول آلفای کرونباخ :۰/۶۲ بدست آمد. روش تحقیق توصیفی- تحلیلی است. جامعه آماری تحقیق کل خانوارهای موجود در محلات هدف بوده است که با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای ۱۰۷ نفر انتخاب و پرسشنامه ها بین آنها توزیع گردید. جهت تجزیه و تحل یل دادهها از نرم افزار SPSS استفاده شده است. نتایج تحق یق نشان میدهد که یکی از راهکارهای مهم و اصلی جهت ساماندهی و حل بسیاری از مشکلات خانوارهای اسکان یافته، توانمندسازی ساکنان و احیای بافت کالبدی و ارتقاء فعالیتهای اقتصادی، اشتغال زایی، ایجاد فرصتهای شغلی جدید و افزایش درآمد است. راهکار دیگری که میبایست مورد توجه مسئولین قرار گیرد بهسازی مساکن قابل تخریب است که به علت عدم امکان تملک توسط ساکنین در آنها نیاز به بررسی و اتخاذ روشی جهت بهبود اسکان در سکونتگاه های دارای مساکن درحال تخریب است.

کلیدواژه ها:

شهرنشینی ، اسکان غیر رسمی ، توانمند سازی ، منطقه ۷ شهر شیراز.