معماری بیونیک و تاثیر آن بر طراحی معماری و پایداری و دوام پوشش های انطباقی

بشر همواره در حال الهام گیری از طبیعت در ساخت و ساز خود بوده است. معماری بیونیک به مفهوم الهام پذیری از طبیعت در طراحی بنا می باشد. بیونیک، به معنای زیستارشناختی یا به کارگیری اندامهای ساختگی طبیعت می باشد. این مقاله سعی دارد تا با بررسی معماری بیونیک موضوع اصالت طرح را از دیدگاه سازه و معماری و منطبق با رفتار طبیعی و نیازهای زندگی متکی بر تکنولوژی و مروری بر پوششهای قابل تطبیق و سیستمهای سایه اندازی بکار رفته در معماری معاصر این دیدگاه را القا کند که در هزاره سوم مسیر آموزش و روند طراحی بناها باید به صورت ایجاد کار تیمی متشکل از معمار، طراح سازه، طراح تاسیسات برقی و مکانیکی با دیدگاه بهره گیری از طبیعت و اصل حداقل مصرف انرژی و معماری سبز با یکدیگر باشد تا طرح به صورت بهینه خلق شود. پوشش ساختمانی، سیستم فرعی اولیهای است که از طریق آن شرایط خارجی و تغییرات محیطی را می توان تنظیم کرد، بهره وری از معماری سبز و بیونیک مهمترین وسیله برای اطمینان از هماهنگی بین ساختمان ها و محیط طبیعی ، حفظ تعادل اکولوژیکی و دستیابی به توسعه پایدار ساختمان ها با بازده بالا و مصرف انرژی کم است. هدف، ارائه یک روش طبقه بندی برای سیستمهای سایه افکن براساس هر دو عملکرد آنها در سلسله مراتب ساختمان (سقف و یا پوشش) و ویژگیهای حرکتی آنها و راه حلهایی برای کاهش مصرف انرژی ،آب و طراحی برای انسان، بازگشت به چرخه زندگی کاهش وابستگی به منابع تجدید ناپذیر و پدید آمدن جهانی پایدار است.

کلیدواژه ها:

معماری بایونیک ، معماری پایدار ، معماری همساز با اقلیم ، پوشش های انطباقی