تبیین سلامت خودابراز از دیدگاه مردم ایران: یک مطالعه کیفی

مقدمه: سلامت خودابراز یکی از شاخص های رایج سنجش سلامتی در جمعیت های مختلف است. هدف مطالعه حاضر این بود که بدانیم مردم ایران زمان خودارزیابی سلامت چه عواملی را مد نظر دارند. مواد و روش کار: مطالعه حاضر یک مطالعه کیفی با رویکرد تحلیل محتوا بود. روش گردآوری داده ها، مشتمل بر ۷۳ مصاحبه نیمه ساختاریافته طی سه ماهه دوم سال ۱۳۹۴ بود. نمونه گیری به صورت حداکثر تنوع از نظر متغیرهای سن، جنسیت، تحصیلات، قومیت و وضعیت اقتصادی اجتماعی بود که تا اشباع داده ها ادامه یافت. تحلیل داده ها هم زمان با جمع آوری داده ها به صورت استقرایی انجام شد. یافته ها: در مجموع ۳۹کد در سه طبقه شامل عوامل مستقیم و غیر مستقیم موثر بر خودارزیابی سلامت و معیار مقایسه برای ارزیابی سلامت، استخراج گردید. عوامل مستقیم شامل زیر طبقات عوامل جسمانی و روانی، عوامل غیر مستقیم شامل عوامل اجتماعی، اقتصادی و محیطی و طبقه معیار مقایسه برای ارزیابی سلامت شامل سه زیرطبقه مقایسه با وضعیت قبل خود از نظر جسمانی و روانی، مقایسه با وضعیت ایده آل سلامتی از نظر جسمانی و روانی و مقایسه با همسالان از نظر جسمانی بودند. بحث و نتیجه گیری: ایرانیان نیز در زمان ارزیابی سلامت بیشتر به سلامت جسمانی می اندیشند. آنان سلامت جسمانی خود را با وضعیت ایده آل سلامتی در همسالان و نیز در مقایسه با سلامت خودشان در گذشته ارزیابی می نمایند. به هر حال به نظر می رسد تاثیری که عوامل غیر مستقیم مانند محیط، اقتصاد و روابط اجتماعی می گذارد نیز از طریق سلامت روان آنان در ارزیابی سلامتشان موثر است.  

کلیدواژه ها:

Self -rated health ، Iran ، Qualitative Study ، سلامت خود ابراز ، ایران ، ارزیابی سلامت ، مطالعه کیفی