تحلیل نگاه جامعه ی حرفه ای به تحولات تکنولوژی های ساختمانی در ایران (۱۳۲۰-۱۳۵۷) از خلال نشریات تخصصی

نشریات تخصصی چشم اندازهای متفاوتی از مواجهه ی جامعه ی حرفه ای معماری با تحولات تکنولوژی های ساختمانی بازنمایی می کند. قراردادن این چشم اندازها در کنار هم می تواند منطق درونی گفتمان هایی که آنها را برساخته اند، آشکار کند. «آرشیتکت» در سال ۱۳۲۵ آغاز به کار کرد، در دههای که حرفه ای معماری رفته رفته به یک تخصص بدل می شد. «آرشیتکت ها با انتشار مقاله های آموزشی، آگاهی عمومی از حرفه ی معماری را افزایش می دادند؛ این فعالیت ها دست آنها را به عنوان یک نهاد صنفی برای نظارت بر پروژه های عمومی بازتر می گذاشت. در نگاه تخصص محور نسل اول آرشیتکت ها که عمیقا با حساسیت های اجتماعی و اقلیمی همراه بود، وضعیت فعلی غیر قابل قبول ولی قابل علاج بازنمایی می شد که بهبود آن با عاملیت کنش گران پیوند داشت. اما اگر تصور یک چشم انداز قابل قبول برای وضعیت فعلی ممکن نباشد، تصویری از گذشته ی تاریخی که جلوهای آرمانی پیدا کرده، می تواند جایگزین آن شود. رویکرد بین المللی «هنر و معماری»، نشریه ای که در دهه های ۱۳۴۰ و ۱۳۵۰، ایجاب می کرد مسائل ملی در چشم اندازی جهانی نگریسته شوند. در حالی که آرشیتکت ها تلاش می کردند حرفه ی معماری را به عنوان یک تخصص در مقابل شیوههای ساخت «غیر بهداشتی» رایج در ایران مطرح کنند، گفتمان مسلط بر «هنر و معماری» به دنبال تمایز بخشیدن به معماری ایران در چشم اندازی جهانی بود. نویسندگان «آرشیتکت» بیشتر بر ویژگی های فنی تکنولوژی ساخت متمرکز بودند اما در «هنر و معماری» امر تکنولوژیک پوشیده در لفافی از تحسین و شیفتگی ارائه می شد، با این حال تخصص گرایی همچنان ایده ای است که دو چشم انداز متفاوت نسبت به حرفهی معماری و تکنولوژی های ساختمانی را در پیوند با یکدیگر نگه میدارد.

کلیدواژه ها:

حرفه ی معماری ، تحول تکنولوژی ، تاریخ حرفه ی معماری ، نشریات تخصصی معماری