بررسی تاثیر شاخص های پیاده مداری در ارتقاء کیفیت محیطی فضاهای شهری

امروزه با اولویت وسائل نقلیه در برنامه ریزی و طراحی شهری، مشکلاتی مانند دشواری رفت و آمد پیاده، آلودگی های محیطی، کاهش ایمنی و امنیت، بی کیفیت شدن فضاهای شهری، ترافیک و کاهش رونق پیاده روها بوجود آمده است. از این رو کوشش چندانی در جهت بهبود و ارتقاء کیفی فضاهای پیاده صورت نگرفته است. شهر بدون حضور پیاده و مردم، فاقد ارزش است و هویتی پیدا نمی کند. اگر پیاده روها از کیفیت و جذابیت برخوردار نباشند، مردم از سپری کردن وقت خود در آن صرف نظر کرده و مسیر های دیگری برای خود انتخاب خواهند کرد. پیاده رو ها، محل حضور، عبور و مکث شهروندان و مشارکت آنان در زندگی و تعاملات اجتماعی می باشد. به همین دلیل اولویت پیاده مداری و گسترش آن باعث ارتقاء کیفیت محیطی فضاهای شهری و سبب توسعه پایدار شهرها می شود. پیاده مداری، به دنبال بازگرداندن کیفیت زندگی به فضا های شهری می باشد و توجه به زمینه ها و بستر فرهنگی اجتماعی محیطی نقش مهمی در توفیق آن خواهد داشت. در این پژوهش ضمن بازنگری مبانی نظری پیاده راه و کیفیت محیطی، شاخص های پیاده مداری مورد بررسی قرار گرفته و راهکارهایی به منظور ارتقاء کیفیت محیطی پیاده رو ها و تسهیل و تشویق پیاده روی به منظور پیشرفت هر چه بیشتر آن ارائه گردیده است.

کلیدواژه ها:

شاخص ، پیاده مداری ، کیفیت محیط شهری