تدوین الگوی فضای با ز مجتمع های مسکونی با رویکرد افزایش تعاملات اجتماعی

محدودیت ها موجود در شهرهای بزرگ، منجر به گسترش ساخت مجتمع های مسکونی و کاهش سهم حیاط خصوصی در معماری معاصر گردیده است. فضای باز مسکونی علاوه بر تامین نور و روشنایی فضاهای داخلی و تهویه طبیعی، به عنوان فرصتی برای ارتباط بیشتر با طبیعت و مکانی برای تعاملات اجتماعی است. داده های مورد استفاده در این پژوهش، از طریق یک پیمایش مقطعی در سال ۱۳۹۹ با هدف تدوین الگوی فضای باز مجتمع های مسکونی با رویکرد افزایش تعاملات اجتماعی در شهر شهرکرد حاصل شده است. برای نیل به این هدف مجتمع مسکونی باران و نسیم در شهر کرد، انتخاب گردید و مولفه های اثرگذار بر افزایش تعاملات اجتماعی بررسی قرار گرفت. مولفه های اثرگذار بر افزایش تعاملات اجتماعی ساکنین در فضاهای باز عبارتند از : "فضایی- کالبدی"، "فعالیتی" و "ادراکی و معنایی نتایج حاکی از آن است که توجه به این سه مولفه باعث افزایش حضور ساکنین در این فضاها میشود. جامعه آماری پژوهش، تمام ساکنین بالای ۱۸ سال در مجتمع نسیم و باران است. ابزار گردآوری اطلاعات پژوهش یک پرسشنامه دو بخشی است که براساس طیف لیکرت طراحی شد. نتایج نشان می دهد که در بعد معنایی میانگین تعاملات اجتماعی در مجتمع های دارای فضای باز برابر۴۸.۴۲ با انحراف معیار۳.۹۸ بوده است که بیشترین مقدار است. در نهایت برای بررسی اثر همزمان و نقش متغیرهای پیش بین با توجه به سطح سنجش متغیر وابسته و متغیرهای مستقل از رگرسیون لجستیک استفاده گردیده است. اولین بعد تعاملات اجتماعی بعد معنایی بود که در تحلیل چند متغیره اثر وجود فضای باز مجتمع در افزایش و قدرت پیش بینی آن اثبات شد نسبت بخت برای این متغیر برابر ۹۱۶.. بوده که نشان می دهد با تغییر نوع مجتمع مسکونی از مجتمع دارای فضای باز (کد ) به مجتمع بدون فضای باز (کد ۱)، تعاملات اجتماعی در بعد معنایی ۰.۹۱۶ برابر شده و کاهش می یابد.

کلیدواژه ها:

فضای باز ، تعاملات اجتماعی ، مجتمع مسکونی ، مولفه های فضایی- کلبدی ، فعالیتی ، ادراکی