تبیین راهکارهای معمارانه در طراحی دهکده توریستی با هدف دستیابی به گردشگری پایدار (نمونه موردی: کویر ریگ شق بادرود)

امروزه گردشگری یکی از مهمترین ارکان اقتصادی جهان است که با توسعه روزافزون خود به یکی از بخشهای اصلی اقتصادی و سرمایه گذاری در جهان مبدل شده است. ولی علیرغم وجود جاذبه های گردشگری متنوع در کشور عزیزمان ایران، صنعت گردشگری به خوبی رشد نکرده است. لذا با توجه به اینکه بیابانها و نواحی کویری بخش وسیعی از کشور ایران را تشکیل میدهند میتوانند با کیفیت قابل ملاحظه ای در سطح بالایی از طبیعتگردی قرار بگیرند و پاسخگوی بخش زیادی از نیازهای روحی و تفریحی گردشگران باشند. از آنجاییکه معماری از جمله عناصری است که نقشی بیبدیل در ساخت، رونق و موفقیت زیرساختهای این امر دارد و در کنار صنعت گردشگری نقش لازم و ملزوم همدیگر را پیدا کرده و به نوعی در تکامل و توسعه یکدیگر تاثیر میگذارند، در این راستا موضوع طراحی دهکده توریستی برای دستیابی به توسعه پایدار در کویر ریگ شق بادرود شکل گرفت . کویر ریگ شق در استان اصفهان و شمال شهر بادرود قرار دارد. در این پژوهش که با روش تحقیق توصیفی – تحلیلی و به شیوه کتابخانه ای و میدانی انجام شده است، علاوه بر شناخت و معرفی این کانون اکوتوریسمی، اثرات فرهنگی – اجتماعی توسعه گردشگری پایدار مورد سنجش و بررسی قرار گرفته است . چرا که با توجه به خطر نابودی فرهنگ، اجتماع، اقتصاد و محیط زیست منطقه منتخب به دلیل هجوم گردشگران به کویرنوردی و بیابانگردی در خلاف جهت توسعه پایدار، نیاز به دهکده توریستی در این منطقه مبرم است. نتایج پژوهش حاکی از این است که گردشگری پایدار برای دستیابی به توسعه پایدار فرهنگی – اجتماعی با استفاده از معماری بومی و سنتی (اصل درون گرایی) در اقلیم گرم و خشک ایران امکان پذیر است.

کلیدواژه ها:

گردشگری پایدار ، پایداری فرهنگی – اجتماعی ، معماری بومی ، درونگرایی ، کویر ریگ شق.