ارزیابی کرختی محیطی بر حضورپذیری کودکان در مجتمعهای مسکونی

مسکن چیزی بیشتر از یک سرپناه صرفا فیزیکی است و بیانگر ویژگیهای اجتماعی، زیبایی شناسی، فرهنگی و اقتصادی جامعه در هر دوره میباشد. از طرفی دیگر ورود و پذیرش بسیاری از پدیده های جدید چون آپارتمان، سریعتر از آن صورت میگیرد که جامعه بتواند آداب و عادتهای سنتی خود را پشت سر گذاشته و با فرهنگ و کاربرد آنها هماهنگ شود. این مساله باعث میگردد انسان روز به روز با بستر و محیط اطراف خود بیگانه شود که این بیگانگی در مجتمعهای مسکونی به علت طیف اجتماعی متنوع و نارضایتی های بیشتر اجتماعی پررنگ تر شده است و در واقع این فضاها به جای آنکه مردم را به مکث، حضور و برقراری ارتباط و مراودات اجتماعی دعوت کنند، آنها را به فرار تشویق میکنند که نتایج آن عدم سرزندگی،کرختی فضاو همچنین عدم استفاده از پتانسیلهای فضای باز توسط ساکنان می باشد. این پژوهش با مطالعه مقالات علمی پژوهشی و با استفاده از روش توصیفی تحلیلی و پرسشنامه با پرداختن به رویکرد حضورپذیری کودکان در مجتمعهای مسکونی، درصدد کشف معیارهای موثر بر افزایش حضورپذیری و دلبستگی در مجتمع های مسکونی با توجه به نیاز کودکان میباشد که بر اساس ادبیات موجود، معیار های حضورپذیری، آسایش و آرامش، حس مکان کودک و خلاقیت به عنوان موثرترین معیار جهت کاهش کرختی محیطی مجتمعهای مسکونی استخراج گردید و در نهایت راهکارهایی در جهت ارتقای حضورپذیری کودکان که به وسیله پرسشنامه و تحقیق در این مجتمع ها گردآوری شده بود، جمع بندی و ارایه شد.

کلیدواژه ها:

حضورپذیری ، فضای باز ، کرختی ، کودک ، مجتمع مسکونی