عادات صرفه جویی انرژی در معماری سنتی ایران

پایداری و طراحی متناسب با محیط از پایداری در دوره معاصر، در معماری سنتی زمینه های تحقق و تامین پایداری عملا به کار گرفته شده است. پایداری محیطی، بر کاهش اتلاف انرژی و جلوگیری از تولید عوامل مضر برای سلامت انسان و استفاده از منابع تجدید پذیر تاکید دارد. در معماری سنتی ایران، معماری سبز و بیوفیلیک در حیاطها و جداره های بناهای سنتی مشهود است. استفاده ی حداکثری از مصالح بوم آورد، کاهش تولید کربن و پسماند دلیل آشکار بر کاهش هزینه ی ساخت و آلاینده های محیطی در بافت سنتی شهرها است. این مقاله باهدف شناخت این عادات موجب صرفه جویی و به کمک گردآوری اطلاعات کتابخانه ای، با روش توصیفی-تحلیلی است. یافته ها نشان میدهد؛ مانایی معماری سنتی متکی بر مصرف منابع طبیعی و انرژیهای تجدید پذیر بوده است. معماران سنتی در ایران با انتخاب درست تناسبات هندسی و جهتگیری صحیح بنا در هماهنگی با جریان باد، ضمن ایجاد تهویه مناسب در جذب و حفظ حداکثری گرما طی فصول سرد سال، تنوع رنگ شیشه پنجره های اورسی و هماهنگی با زاویه و شدت نور خورشید، تطبیق لازم با شرایط اقلیمی صورت داده اند. طبق آداب فرهنگی- دینی، عدم اسراف و انجام کارها به نحو احسن، در تحقق خودبسندگی و پرهیز از بیهودگی به عنوان عادات اصولی بهره برداری در معماری سنتی میباشد که ازجمله اهداف اصلی معماری پایدار محسوب میشود. درنتیجه امروزه به کمک احیای سنتهای کارآمد معماری پیشین، بهره گیری از هنرهای نوین ساخت و مصرف مصالح ساختمانی جدید، میتوان عادات صرفه جویی در مصرف انرژی را به بازدهی مناسب رساند و از اتلاف انرژی و منابع مالی جلوگیری کرد.

کلیدواژه ها:

معماری سنتی ، معماری ایران ، عادات صرفه جویی ، مصرف انرژی ، بهره برداری اقتصادی