بررسی روند تغییرات شاخص های تراکم و سرانه فضای مسکونی نمونه موردی: مناطق بیست و دوگانه شهر تهران, در دوره ۱۳۷۵ تا .۱۳۹۰

شاخص های مسکن ابزار مناسبی جهت سنجش معیارها و ضوابط سیاست های مسکن است با کمک شاخص های مناسب می توان شرایط درست و قابل فهمی را از شرایط مسکن بدست آورد. از اواخر دهه ۶۰ و اوایل دهه ۷۰ تراکم در تهران اوج گرفت این امر به عنوان منبع اصلی درآمد شهرداری بدل گردید که تا به امروز تاثیرات مختلفی را بر بسیاری از بخش های زندگی شهری گذارده است. تراکم و سرانه در ترسیم وضعیت کالبدی و اجتماعی شهر حائز اهمیت هستند و پایش تغییرات آنها به کارشناسان و مدیران شهری, به منظور آگاهی از روند تحولت شهر یاری می رساند. از این رو در پژوهش حاضر, تالش شده است تا با استفاده از روش توصیفی- تحلیلی که بررسی توزیع فضای مسکونی در تهران می باشد: روند تغییرات شاخص های تراکم و سرانه فضای مسکونی شهر تهران شامل تراکم ناخالص مسکونی, تراکم خالص مسکونی, تراکم ساختمانی, سرانه زیربنای مسکونی در بازه زمانی ۱۳۷۵-۱۳۹۰ با استفاده از داده های آماری موجود, روش کتابخانه ای و on-line اطلاعات مورد نیاز جمع آوری شده است سپس با استفاده از فنون آماری, چگونگی توزیع آنها در سطح حوزه ها و مناطق بیست و دوگانه شهر تهران ارزیابی شود. یافته های تحقیق نشان می دهد که همه مقادیر در طول دوره بررسی در شهر تهران و اغلب مناطق آن سیر افزایشی داشته است, همچنین با وجود متوازن تر شدن پراکنش جمعیت و به تبع آن, تراکم های خالص و ناخالص مسکونی- در سطح شهر, توزیع فضای مسکونی داخلی ) شاخص های سرانه زیربنا ( شهر تهران با افزایش نابرابری در میان مناطق مواجه شده است و تراکم نه تنها به عنوان ابزاری جهت تعادل بین ظرفیت زیرساخت هاو جمعیت مورد استفاده قرار نگرفته بلکه موجب بروز بسیاری از مشکلات )FAR( ساختمانی مبتنی بر ظرفیت پذیرش زیر ساخت گردیده است. مهمترین شاخص تراکم به زیر شاخص های کمی وابسته به تراکم, از جمله ارتفاع, سطح پوشش فضای باز نیز که منجر به شیوه انتظام کالبدی اجزا مجموعه می گردد وابسته است.

کلیدواژه ها:

شاخص ، تراکم ، سرانه فضای مسکونی شهر تهران