تاثیر یک دوره تمرین شدید در شرایط هایپوکسی و نورموکسی بر سایتوکاین ها در پاسخ به فعالیت وامانده ساز

مقدمه: دستگاه ایمنی تحت تاثیر عوامل مختلفی مثل فعالیت بدنی قرار می گیرد. هدف تحقیق حاضر بررسی اثرات تمرین تناوبی شدید در شرایط هایپوکسی و نورموکسی بر سایتوکاین های پیش التهابی(IL-۶,TNF-α,IL-۱β) در پاسخ به فعالیت وامانده ساز بود. روش بررسی: ۱۶مرد فعال (سن ۹۴/۲±۲۷/۲۳ سال) به طور تصادفی به دو گروه فعالیت در شرایط هایپوکسی (۱۴%: O۲) و نورموکسی (۲۱%: O۲) تقسیم شدند. بار کار بیشینه (Wmax) پیش از تمرینات برای تمای افراد مشخص شد. افراد قبل و پس از اتمام تمرینات، آزمون وامانده ساز مشابهی را انجام دادند که نمونه های خونی قبل و بلافاصله بعد از آزمون وامانده ساز گرفته شد. پروتکل تمرینی شامل ۴۰ دقیقه تمرین، هر هفته ۶ روز، در ۲ هفته متوالی بود که شامل ۵ دقیقه گرم کردن، ۱۰ مرحله ۳ دقیقه ای رکاب زدن (یک دقیقه با شدت ۸۵%-۸۰%Wmax و دو دقیقه با شدت ۵۰% Wmax) و ۵ دقیقه سرد کردن بود. گروه اول تمرینات خود را در شرایط هایپوکسی و گروه دوم تمرینات خود را در شرایط نورموکسی انجام دادند. در این تحقیق از روش آماری تحلیل واریانس تکراری استفاده شد. یافته ها: نتایج تحقیق نشان داد تمرین در شرایط هایپوکسی موجب افزایش معنی دار در میزان IL-۶ (۰۰۲/۰ (p=نسبت به شرایط نورموکسی شد اما تفاوت معنی داری در میزان IL-۱β (۰۷۸/۰p=) و TNF-α (۷۲/۰p=) دیده نشد. بحث و نتیجه گیری: بر اساس نتایج تحقیق تمرین تناوبی شدید در شرایط هایپوکسی می تواند سبب تعدیل سایتوکاین ها و افزایش سطوح IL-۶ شود.

کلیدواژه ها:

Exercises ، Hypoxia ، Cytokines ، Work load ، ورزش ، هایپوکسی ، سایتوکاین ها ، بار کاری