نگین قهرانی - دانشجوی دکتری صنایع خمیر و کاغذ، دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی ساری، ایران
نورالدین نظرنژاد - دانشیار گروه صنایع چوب و فرآورده های سلولزی، دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی ساری، ایران،
امید رمضانی - استادیار گروه صنایع چوب و فرآورده های سلولزی، دانشکده فناوری های نوین و مهندسی هوا و فضای دانشگاه شهید بهشتی، ایران
قاسم اسدپور - دانشیار، گروه مهندسی چوب و کاغذ، دانشکده منابع طبیعی، دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی ساری،ایران

یکی از کاربردهای متداول سلولز، تولید خمیر حل­شونده است که به میزان خلوص بالا نیاز دارد. برای تولید خمیر حل شونده، منابع سلولزی متفاوتی استفاده می شود. اخیرا به دلیل جنگل­زدایی و کمبود زمین کشاورزی و مشکلات مربوط به کشت و زرع، استفاده از منابع سلولزی چوبی و غیرچوبی (پنبه) کاهش یافته است. درنتیجه الیاف بازیافتی، به­عنوان یکی از منابع سلولزی مورد توجه قرار گرفته است. دی اکسید کلر به­عنوان ماده رنگ بر کاملا گزینشی عمل می­کند و افزایش فاکتور کاپا در حذف مقادیر لیگنین بسیار کارآمد است. در این پژوهش، خمیر حل­شونده حاصل از الیاف بازیافتی طی پخت سودا و رنگ بری با دی­اکسید کلر به­دست آمد. سپس تاثیر تغییرات در فاکتور کاپای مرحله­ دوم رنگ بری با دی­اکسیدکلر (D۲) بر ترکیبات شیمیایی (هولوسلولز و لیگنین)، دسترس پذیری (ماندگاری آب)، درجه بسپارش، آلفاسلولز و درجه روشنی مورد بررسی قرار می­گیرند. نتایج نشان داد که تخریب هولوسلولز شدید نبوده و دی­اکسیدکلر منجر به آسیب سلولز و کاهش آلفاسلولز و همچنین کاهش درجه بسپارش نشد. حذف لیگنین به عنوان بخش آبگریز و باقی ماندن همی­سلولزها به­عنوان بخش آبدوست، افزایش دسترس­­پذیری و ماندگاری آب و کاهش درجه ­روشنی را به همراه داشت.

خمیر حل شونده, فاکتور کاپا, دی اکسیدکلر, خلوص, الیاف بازیافتی