بررسی نظریه نوشهرگرایی در برنامه ریزی شهری در جهت بهبود تعلق خاطر به محیط و افزایش ارتقای سطح کیفی محیط شهری

نوشهرگرایی به عنوان یک رویکرد جدید طراحی و برنامه ریزی شهری در انتقاد به شهرسازی دوران معاصر که دارای الگوی پراکنده و ماشینی بوده، شکل گرفته است. این رهیافت آموزه ای از سبک های معماری، رشد هوشمند، مخالفت با توسعه پراکنده و شهرسازی پایدار است. این رویکرد امروزه هدایت و رهبری نسل پست مدرن طراحان و برنامه ریزان را به عهده دارد و یکی از مهمترین رویکردهای برنامه ریزی شهری در این قرن محسوب می شود. هدف از این تحقیق معرفی رویکرد نوشهرگرایی می باشد. روش تحقیق پژوهش حاضر به صورت توصیفی-تحلیلی می باشد و گردآوری اطلاعات از طریق مطالعات اسنادی-کتابخانه ای با روش تحلیل محتوا با بررسی دیدگاهها و ایده های مختلف در زمینه نوشهرگرایی و شکل گیری آن صورت پذیرفته است. نتایج این پژوهش ماهیت وشکل گیری نهضت نوشهرگرایی ،به منظور به کارگیری در فرایند برنامه ریزی و طراحی شهری در راستای دست یابی به اهداف شهرسازی پایدار بسیار حرکت جدیدی بوده و می تواند منجهر به پیدایش فضاهای پایدار در سطح شهرها و محلات گردد

کلیدواژه ها:

نوشهرگرایی ، برنامه ریزی شهری ، تعلق خاطر به محیط ، ارتقا سطح کیفی زندگی ، محیط شهری