همزیستی معنایی خاک، انسان و معماری

خاک؛ واسطه پیوند انسان و معماری است وایران به عنوان یکی از مهم ترین کانون های تمدنی ، کهن ترین نمونه های برجای مانده از معماری خاکی را در میان سرزمین های دیگر دردامان خود پرورانده است .نزدیک به ده هزار سال پیشینه تاریخی - مانندگنج دره، تپه آسیاب، تپه ازبکی و تپه علی کش از هزاره هشتم پیش از میلاد-پشتوانه پویا و پایای این تمدن به شمار می رود؛ و موید این که خاک، همیشه با فرهنگ ایران آمیخته و عجین بوده سرشت و و سامان معماری ما- از خشت و گل تا آجر و انواع کاشی - در گرو آن بوده است . معماری خاکی ، متصف به صفات خاک- همچون فروتنی و پذیرش و پاکی - است وافزون بر معرفی و تاکید بر خصایص پاره هایی از اقلیم ایرانوجاهت ، های استذکاری خاصی هم دارد. این مقاله که به روش مطالعات توصیفی تحلیلی نگاشته شده و داده های آن از منابع کتابخانه ای تامین گردیده در پی شناخت ابعاد معماری خاکی به عنوان معماری مسلط بر اقلیم گرم و خشک ایران،طبعاو نمایاندن شئون فکری و ملی ؛ خلاقیت ها و دلمشغولی های خاص معماران ایرانی به جامعه معاصر است .