اثر واقعیت مجازی بر بهبود عملکرد ارتباطی کودکان اوتیسم

هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر فناوری کمکی، بازهای رایانه ای، واقعیت مجازی بر بهبود عملکرد ارتباطی کودکان اوتیسم است. اوتیسم یکی از اختلالات فراگیر رشدی با علایم روانشناختی و منشا عصب شناختی واختلات مغزی توانایی فرد در برقراری ارتباط با دیگران یا محی را تحت تاثیر قرار میدهد. برخی از این افراد در خود مانده اند و به تکرار رفتار علاقمندند و برخی دیگر از هوش بالایی برخوردارند و ارتباط بهتری با دیگران دارند و برخی دیگر به علت آسیب شناختی و زبانی توانایی صحبت کردن ندارند پژوهش حاضر با استفاده از روش مروری نظامند مرتب با متغیرهای فناوری کمکی، اختلال اوتیسم وواقعیت مجازی مورد بررسی قرار گرفته است. آموزش واقعیت مجازی، فرد را قادر می سازد که وارد محیط مجازی که در آن می تواند به راحتی عملکرد اجتماعی خود را توسعه دهد غوطه ور شود. این می تواند باعث یادگیری درک احساسات دیگران، تمرین ارتباطات اجتماعی و مدیریت افکار و اعمال خود در شرای اجتماعی باشد.فناوری کمکی در واقع شامل وسایل تولید گفتار، تبادل تصویر، سیسستم ارتباطی و بسیاری وسایل دیگراست که میتواند به این کودکان در برخی فعالیت های روزمره کمک کند.از دیگر ابزارها میتوان به بازیهای رایانه ای اشاره کرد ازآنجایی که این کودکان به بازیهای رایانه ای بسیار علاقمندند میتوان از بازی های پرتحرک برای بهبود عملکرد این کودکان استفاده کرد نگاه کردن به صفحه کامپیوتر و انجام بازی باعث هماهنگی حرکات دست و چشم دراین کودکان میشود .درنتیجه فناوری کمکی سبب بهبود گفتار وکارهایی مانند لباس پوشیدن وپختن وغیره میشود بازیهای رایانه ای نیز اگر خشونت آمیز باشند سبب پرخاشگری این کودکان میشوند واگر بازهای آرام باشند سبب آرامش و بهبود عملکرد ارتباطی این کودکان میشود.

کلیدواژه ها:

واقعیت مجازی ، فناوری کمکی ، اوتیسم