بررسی سیاست های آموزش الکترونیک در ایران

امر خطیر تربیت به عنوان فعالیتی سازمان یافته مبتنی بر پرورش و آماده ساختن دانش آموزان برای ایفای نقشهای شهروندی و همکاری مدنی ناگزیر از توجه و سیاستگذاری پرنفوذترین نهاد جامعه یعنی دولت است. توجه به سیاستگذاری آموزشی بدین جهت دارای اهمیت و درخور توجه پژوهشگران و تحلیلگران دانسته شده است. هدف پژوهش حاضر بررسی سیاست های آموزش الکترونیک در ایران است که به روش کتابخانه ای انجام گرفت. نتایج بررسیها نشان داد که در مجموع سیاستهای بررسی شده نیز میتوان متوجه شد که اسناد بالادستی، در سالهای اخیر به توسعه فناوریهای نوین در آموزش و پرورش، توجه نموده است. در زمینه سیاست کلی آموزش و پرورش ، این وزارتخانه بر خلاف اکثر کشورها، سیاستی متمرکز در رابطه با سامانه های آموزش آنلاین و مدیریت یادگیری اتخاذ نموده است. با توجه به مزایا و معایبی که در رابطه با این سیاست به نظر میرسد اصل این سیاست متمرکزنیاز به بازنگری دارد. سامانه واحد مدیریت یادگیری اساسا در سازمانهای کوچک و متوسط معنا پیدا میکند و اجرای آن در سطح ملی هم از لحاظ آموزشی و هم تخصصی فاقد مزیت نسبی است. با توجه به این مشکلات به نظر میرسد نیاز است تا سیاست متمرکز فعلی متناسب با سیاستهای کلی آموزش و پرورش کشور رو به تمرکززدایی ورفع انحصار آورد. در مقابل این وزراتخانه با واگذاری این مسئولیت و تمرکز بیشتر برتولید مستقیم یا غیر مستقیم محتواهای تخصصی و حرفهای ویژه دوره های مختلف تحصیلی، میتواند به شکلی درخور به پشتیبانی از آموزش الکترونیکی بپردازد..

کلیدواژه ها:

سیاست ، آموزش الکترونیک ، ایران