تورج افشون

سردار سلیمانی و نیروهای همرزم، در شکل گیری و تقویت "محور مقاومت" و ایجادکمربند امنیتی در منطقه نقش بیبدیلی داشته اند؛ این نقش بنا به مقتضیات زمانی و فاکتورهای جغرافیایی، در هر کشور با کشور دیگر متفاوت بوده است. شکلگیری حشدشعبی در عراق، الدفاع الوطنی، فاطمیون افغانستان و زینبیون پاکستان در سوریه، گروههای مقاومت فلسطینی و تحکیم حزبالله لبنان بخشی از این نقش بیبدیل بوده است. در راستای شکل گیری و تقویت حشد شعبی به مثابه یکی از اضلاع جبهه مقاومت جمهوری اسلامی ایران در قالب فعالیت های نیروی قدس و درایت های فرمانده آن نیز حمایت ها و کمک های بسیاری به نیروهای عراقی در جغرافیای مقاومت کرد و بر آن شد تا با اتکاء به این استعداد به عنوان بخشی از جریان مقاومت اسلامی، شبکهای از حزبالله در جغرافیای عراق را برای مبارزه با تروریسم ایجاد کند. به طور کلی، در بررسی عملکرد و نقش جمهوری اسلامی ایران (به ویژه سردار سلیمانی و نیروهای همرزم) "تامین امنیت ملی معطوف به بسط قدرت فراسرزمینی" نیز مشاهده می شود و آن را می توان چارچوبی قلمداد کرد که در زمینه سازی برای «شرایط و فضایی که یک ملت طی آن قادر است اهداف و ارزش های حیاتی مورد نظر خود را در سطح ملی و فراملی گسترش دهد، یا دستکم در برابر تهدیدهای بالقوه و بالفعل داخلی و خارجی آنها را حفظ کند» موثر به شمار آورد. در چارچوب چنین تعریفی، فعالیت های نهضتی جمهوری اسلامی ایران را علاوه بر بعد ایدئولوژیک، همچنین میتوان مبتنی بر «تولید قدرت و افزایش امنیت» در چارچوب شکل دادن به هسته های مقاومت حزب الله مردمی مورد توجه و تامل قرار داد. در این نوشتار تلاش میشود نقش و آموزه های مکتب سلیمانی در شکل گیری و تقویت محور مقاومت در عراق مورد بحث و مداقه قرار گیرد.

جمهوری اسلامی ایران، سردار سلیمانی و نیروهای همرزم، مقاومت مردمی در عراق، حشد شعبی، آمریکا، مرجعیت