هنر و معماری ایران در گذر از دوره قبل از اسلام به دوران اسلامی(بررسی موردی: شیوه خراسانی)

ظهور اسلام در آغاز قرن هفتم میلادی بنیاد بسیاری از کشورهای کهن و متمدن آن زمان را دگرگون ساخت و قدرت نفوذ آن در ترکستان غربی و پنجاب (یکی از ایالات کشور پاکستان) از یک طرف و اسپانیا از طرف سرزمین های مذکور، هنر و تمدن کهن آسیا، شمال آفریقا و حتی بخشی از اروپا دگرگون شد و شالوده هنرهای اسلامی که ترکیبی از هنر حکومت های مغلوب(مانند ساسانیان و حکومت بیزانس ) با فرهنگ اسلامی بود شکل گرفت. با وجود بسط قلمرو اسلام و فتوحان مسلمین در اقصی نقاط ایران، تا مدت ها هنر معماری همچنان بر عناصر گذشته متکی بود.از آن پس، هنرمندان مسلمان با تکیه بر عناصر هنری گذشته خود، به ویژه هنر عصر ساسانی،و با الهام از روح اسلامی، معماری ایران را رونق تازه ای بخشیدند و با ابداعات خود معماری جدیدی را در این دوران بنیان نهادند که شروع آن با شیوه خراسانی می باشد که علت نامگذاری آن پاگیری این شیوه در خراسان می باشد. هنر ایرانی در دوران حکومت های مستقل،با احیای زبان فارسی و آفرینش شاهنامه دوام یافت.در دوران بعد با توجه به حرمت تصویر گری،هنر،گرایش به سادگی پیدا کرده و هنر اسلامی به تدریج شکل گرفت.به دلیل نداشتن اختلاف ریشه ای بین دو فرهنگ اسلامی و ایرنی دو فرهنگ در کنار یکدیگر قرار گرفته و هنر جدید ایرانی-اسلامی شکل گرفت.این مقاله با هدف شناخت بیشتر فرهنگ،هنر و معماری دوران اولیه اسلامی با تاکید بر شیوه خراسانی تهییه شده است.روش تحقیق تحلیلی-تاریخی و گرد آوری اطلاعات به صورت کتابخانه ای می باشد.

کلیدواژه ها:

هنر ایرانی ، فرهنگ ایرانی ، معماری ایرانی ، معماری اسلامی ، شیوه خراسانی