جایگاه طبیعت در معماری و سازه

توجه خاص به ارتباط معماری و طبیعت به خصوص در سه دهه گذشته هم به لحاظ پیدایش رویکردهای نوین معماری و هم شکل دهی فناوریهای نوین همچون نانو فناوری دستاوردهای کاملا متفاوت و درعین حال مفیدتری نسبت به گذشته داشته است. سازه به عنوان یکی از اجزای ضروری معماری از اهمیتی خاص برخوردار است. رویکردهای متفاوت و گاه متضاد در طراحی سازه و معماری، «با» یکدیگر و یا «بر» یکدیگر، میتواند کیفیاتی متفاوت خلق کند و در ارزشگذاری بر معماری و سازه تاثیرگذار باشد. این مقاله، با تکیه بر این مهم که گفتگو بین معمار و طراح سازه از ضروریات خلق یک اثر معماری است، بر یادگیری علوم سازه ای توسط معماران و تبحر آنان در شناخت اصول سازه ای تاکید میکند و همچنین با نگاهی انتقادی به تبعیت معماری از سازه و نقش کلیدی طبیعتگرایی، ریشه این مشکل را در شیوه آموزش سازه برای معماران جستجو میکند . پرسش اصلی این پژوهش آسیب شناسی عدم تحقق بهره گیری از راهبردهای طبیعت در همسازی معماری و سازه در معماری حال حاضر ایران است. لازم به ذکر است در این پیمایش دانش سازه ای و تجربی معمار در زمینه فرمها، ساختارها و سازه های طبیعی به عنوان متغیرهای مستقل و مهارت طراحی معمار در همسازی معماری و سازه با بهره گیری بیشتر از راهبردهای طبیعتگرا به عنوان متغیر وابسته منظور شده است. قیاس پژوهشهای قبلی با پیمایش صورت گرفته نتیجه میدهد که عدم توفیق معماری کنونی ایران در همسازی با سازه و بهره گیری بهتر از طبیعت، ناشی از دریافت ناصحیح جامعه عمومی معماری ایران در این زمینه است که این آسیب غالبا در حوزه آموزش ریشه دارد. در نهایت این پژوهش بر تغییر هدفمند شیوه آموزش دروس فنی جهت بهبود درک رفتار و سیستمهای سازه توسط معماران تاکید کرده وهمچنین پیشنهاداتی جهت بهبود این مهم در فضای کار حرفه ای ارائه کرده است.

کلیدواژه ها:

”همسازی معماری و سازه” ، ”فرم سازهای” ، ”معماری طبیعتگرا” ، ”سازه طبیعتگرا” ، ”آموزش سازه و معماری”