بررسی تاثیردیافراگم ها بر خیز و تلاش های ایجاد شده در عرشه پل های بتنی پیش تنیده

در بین انواع پل ها، پل های بتنی پیش تنیده، به خاطر توجیه اقتصادی، استحکام و دوام بیشتر متداول تر هستند. این پل ها با مقاطع عرضی و روش های مختلفی طراحی و اجرا می شوند. مطابق آیین نامه های فعلی طراحی پل باید از دیافراگم های میانی برای حفظ هندسه مقطع در برابر واژگونی تصادفی تیرها و در حین ساخت پل استفاده شود. در عمل برای طراحی دیافراگم های میانی ناهماهنگی وجود دارد، به طوری که بیشتر آیین نامه ها، سهم این اعضا در توزیع جانبی بار زنده را نادیده یا دست کم می گیرند. در این تحقیق تاثیر افزایش تعداد دیافراگم های میانی بر میزان نیروهای داخلی و تغییر شکل ایجادشده در روسازه ی پل های بتنی پیش تنیده مورد بررسی قرار گرفته است. بدین منظور مدل های عددی متعددی از پل های بتنی پیش تنیده با مقاطع عرضی مختلف تحت بار آشتو و زلزله طراحی شده و مورد مقایسه قرار گرفتند. نتایج نشان دهنده ی این است که بین لنگرهای خمشی مثبت و منفی و نیروهای داخلی ایجاد شده در عرشه با تعداد دیافراگم های روسازه رابطه ی تقریبا خطی مستقیم برقرار بوده اما تعداد دیافراگم ها تاثیر چندانی بر خیز روسازه ندارد.

کلیدواژه ها:

طراحی پل ، بتن پیش تنیده ، دیافراگم ، آئین نامه آشتو ، نیروهای سازه ای