بررسی رابطه بین اصول معماری سنتی ایران و اثرات گردشگری در توسعه پایدار شهری

معماری کهن سرزمین ایران، زنجیره ای به هم پیوسته از تجربیات و ارزش هایی است که سینه به سینه از هزاران سال پیش تاکنون توسط هنرمندان، معماران و مردم ایران استمرار یافته است. طی این تکامل تدریجی، معماری و شهرسازی ایرانی همواره در تمامی دوران با تکیه بر زیرساخت های فرهنگی، مذهبی، اجتماعی و طبیعی زمان خود شکل گرفته و در نقاط مختلف ایران به دلیل وجود اقوام، مذاهب و اقلیم های گوناگون، انواع مختلف سبک های معماری و شهرسازی به وجود آمده است. طی سالهای اخیر صنعت گردشگری به واسطه نقش مهمی که در توسعه اقتصادی و اجتماعی بسیاری از کشورها ایفا می کند، مورد توجه قرار گرفته است. و می تواند توسعه پایدار شهری را موجب شود .یکی از زیرمجموعه های صنعت گردشگری، گردشگری شهری است که جایگاه ویژه ای در توسعه ی شهرها دارد. در واقع شهرها به دلیل وجود تعدد پتانسیل های گردشگری، می توانند جاذب گردشگران بسیاری باشند و مزایا و منافعی را برای شهر و ساکنین آن ایجاد نمایند. البته این امر نیازمند برنامه ریزی و مدیریت صحیح می باشد. هدف پژوهش حاضر بررسی نقش گردشگری شهری در توسعه پایدار شهر است .

کلیدواژه ها:

طبیعت ، معماری ارگانیک ، سنت ، مفاهیم معماری سنتی. گردشگری ، گردشگری شهری ، توسعه پایدار