بررسی مولفه های کالبدی-فرهنگی محله های تاریخی شهر تهران با تاکید بر محیط دوستدار کودک(نمونه موردی: محله عودلاجان)

محله های تاریخی، نماد کانون اجتماعات مردمی و صحنه حضور تمامی اقشار جامعه فارغ از سن و جنسیت هستند که علیرغم توجه بیشتری که امروز به مطالعات حوزه کودک در فضاهای شهری و معماری می شود، در عمل مورد بی توجهی قرار گرفته اند. از آنجا که دوران کودکی اهمیت بسزایی در رشد شخصیت و سلامت اجتماعی افراد جامعه دارد؛ توجه به فضای دوستدار کودک در فضای معماری و شهری ضروری می نماید. در این راستا، بافت تاریخی عودلاجان به عنوان یکی از نمادهای هویتی شهر تهران در همنشینی بافت تجاری و مسکونی است که در سالهای اخیر از ارزش کارکردی و فرهنگی خود فاصله گرفته است. در این زمینه تاکنون پژوهش ها و مطالعات بسیاری در جهت باززنده سازی بافت های تاریخی از جمله عودلاجان صورت گرفته ولی نگاه ساختاری به حضور کودکان به عنوان قشری اثرگذار جهت برخورداری از عدالت اجتماعی، امکانات محیطی و کالبدی صورت نپذیرفته است. در این راستا هدف این تحقیق ارائه راهکارهای کالبدی جهت حفظ و باززنده سازی هویت اجتماعی، فرهنگی محله عودلاجان تهران؛ با تاکید بر کودک محوری و محیط دوستدار کودک برای سنین ۷تا ۱۲ سال است. روش گردآوری اطلاعات در این تحقیق کیفی به صورت توصیفی و تحلیلی به کمک روش کتابخانه ای و مطالعه نظرات صاحب نظران حوزه طراحی معماری است. نتایج پژوهش به صورت مجموعه ای از راهکارهای طراحی معماری در رابطه با حضور کودک و ایجاد محیط متناسب کالبدی و فرهنگی با تاکید بر ادراک محیطی(طراحی نور، رنگ و مبلمان)، امنیت، قلمروپایی، تعاملات اجتماعی در این محله است.

کلیدواژه ها:

بافت تاریخی ، طراحی معماری ، محله اودلاجان ، محیط دوستدار کودک.